در حسن دهش مالی و قبح دهش علمی
قاسم جابری پور | چهارشنبه, ۲۳ مرداد ۱۳۸۷
:
چرا هیچ‌گاه نام خود را بر آثار بی ارزش، بد یا زشت دیگران نمی‌گذاریم؟ یا اگر دیگران نام ما را بر چنین اثری بگذارند ناراحت می‌شویم
پاسخ روشن است. ما نام خود را ارج می‌نهیم نه لزوماً از سر خود خواهی که می‌تواند از خداخواهی باشد. خداوند بزرگ نعمت‌های بیشمار از جمله سلامتی، هوش و خوش‌اندیشی به ما داده است و نام نیک و سابقه‌ی فعالیت‌‌ها و آثار ما نشان می‌دهد که چقدر شکر این نعمت‌ها گزارده‌ایم.
پس آن استاد محترم حق دارد از تو که نامش را بدون اجازه‌اش بر مقاله‌ای گذاشته‌ای عصبانی شود چه برسد که مقاله را با روش رسوای “Copy/Paste” تهیه کرده باشی(حتی ”کمی تا قسمتی“). اگر هم مقاله‌ات اصل و کار خودت باشد و دوست یا استادت هیچ نقشی در آن نداشته باشد قرار دادن نام او روی مقاله اصولی نیست.
تو می‌توانی نیمی از دارائی خود را به دوستی که محتاج است ببخشی، که بسیار پسندیده و سنت امامان معصوم، ولی حق نداری (حتی به صورت متقابل) اثر علمی خود را به دیگری ببخشی چون بدین شیوه شما را با اعتباری که ندارید خواهند شناخت و ممکن است به خطا کار سترگ به آن سپرند که درخور انجامش نباشد.
پاسخ روشن است. ما نام خود را ارج می‌نهیم نه لزوماً از سر خود خواهی که می‌تواند از خداخواهی باشد. خداوند بزرگ نعمت‌های بیشمار از جمله سلامتی، هوش و خوش‌اندیشی به ما داده است و نام نیک و سابقه‌ی فعالیت‌‌ها و آثار ما نشان می‌دهد که چقدر شکر این نعمت‌ها گزارده‌ایم.
پس آن استاد محترم حق دارد از تو که نامش را بدون اجازه‌اش بر مقاله‌ای گذاشته‌ای عصبانی شود چه برسد که مقاله را با روش رسوای “Copy/Paste” تهیه کرده باشی(حتی ”کمی تا قسمتی“). اگر هم مقاله‌ات اصل و کار خودت باشد و دوست یا استادت هیچ نقشی در آن نداشته باشد قرار دادن نام او روی مقاله اصولی نیست.
تو می‌توانی نیمی از دارائی خود را به دوستی که محتاج است ببخشی، که بسیار پسندیده و سنت امامان معصوم، ولی حق نداری (حتی به صورت متقابل) اثر علمی خود را به دیگری ببخشی چون بدین شیوه شما را با اعتباری که ندارید خواهند شناخت و ممکن است به خطا کار سترگ به آن سپرند که درخور انجامش نباشد.
