ارائه سمینار در کنار چاپ مقاله

یکی از راههای تشویق پژوهشگران برای چاپ آثار بدیع و قابل دفاع برگزاری سمینارهای هفتگی در گروه های پژوهشی است. معمولا اساتید دانشگاه های ما به تدریس در کلاس بسنده می کنند و ارائه سمینار را تنها به کنفرانس های انگشت شمار خلاصه می کنند. به نظر اینجانب تنها ارائه درس در دانشگاه کافی نیست و سخنرانی در خصوص دستاوردهای پژوهشی نه تنها توسط دانشجویان بلکه توسط اساتید ضروری است. طبیعتا اگر فردی خودش کار پژوهشی را هدایت نکرده باشد و یا درگیر مستقیم در استخراج نتایج نباشد، قادر نخواهد بود به مدت حداقل یک ساعت به طرح جزئیات مسئله حل شده بپردازد. چندی پیش از همکاران دانشکده خواستم تا سمینارهای هفتگی را رونق بخشند و خودم برای شروع سمیناری را اعلام کردم (هم از طریق پست الکترونیکی و هم در تابلوی دانشکده) ولی متاسفانه فقط 3 عضو هیئت علمی به سمینار آمدند که 2 نفر آنها از دانشگاههای دیگر بودند!سمینار من اولین و آخرین سمیناراز این نوع در طول 2 سال گذشته بود! البته وضعیت در دانشکده های دیگر (مثل دانشکده فیزیک) بهتر است. این سوال برایم پیش آمد که چرا همکاران کنجکاو نیستند که بدانند در دانشکده و در گروه پژوهشی ما چه می گذرد؟ مگر جز این است که با درس دادن و یا ارائه سمینار اشکالات ما گرفته می شود و نظریه های علمی پیرایش می شوند؟ مطمئنم که اگر سمینارهای هفتگی برگزار شوند، کسانی که کار آنچنانی نمی کنند تشویق به انجام کارجدی می شوند یا اینکه از ذکر نامشان در لیست نویسندگان مقالات شرمسار می شوند. تدریس یک درس یعنی درک کارهای انجام شده (در گذشته) و انتقال آن به دانشجو، ولی ارائه سمینار پژوهشی یعنی بیان آنچه هم اکنون در حال شکل گیری است نه تنها به دانشجویان بلکه به دیگر اساتید.