پیشنهاد به کنفرانس‌های داخلی برای پیش‌گیری از تقلب

محمد قدسی | پنجشنبه, ۲۱ شهریور ۱۳۸۷

چند سال است که شاهد افزایش تعجب‌آور ارسال مقالات به کنفرانس‌های داخلی بوده‌ایم. مثلاً در کنفرانس سال پیش انجمن کامپیوتر ایران که در دو بخش بین‌المللی به زبان انگلیسی و داخلی برگزار شد، حدود ۱۵۰۰ مقاله ارسال شد. متاسفانه به همین نسبت شاهد افزایش هم مقالات تقلبی و هم مقالات به زعم بنده spam بودیم.

حالا این‌که اصولاً این‌همه مقاله‌ را با چه کیفیتی می‌شود داوری کرد، نیاز به بحث فراوانی دارد که بماند برای بعد، هر چند به نظر بنده این مطلب یکی از دلایل مهم افت کیفی کنفرانس‌های داخلی است که آن‌هارا تا سطح کنفرانس‌های دانش‌جویی پایین آورده است‌.‌

اما در این یادداشت می‌خواهم اموری را پیش‌نهاد کنم که فکر می‌کنم در صورت اجرا درصد مقالات تقلبی کم شود و متخلفان احتمالی از انجام آن واهمه داشته باشند.

۱- ارسال مقالات حتماً به صورت اینترنتی باشد و فقط مقالاتی پذیرفته شوند که آدرس ایمیل همه‌ی
نویسندگان قید شده باشد.

۲- ‌ متنی با ‌عنوان «رعایت اخلاق حرفه‌ای» یا مشابه‌ی آن تهیه شود تا ارسال کننده حتماً قبل از ارسال آن‌را تایید کند. در این متن محترمانه عواقب کشف هرگونه تقلب در مقاله ذکر شود.

۳- خود مقاله‌ی ارسالی و نیز اصول ذکر شده در «رعایت اخلاق حرفه‌ای» توسط ایمیل به
تک‌تک نویسندگان مقاله ارسال شود. و گفته شود که عدم دریافت پاسخ منفی از سوی هر نویسنده به منزله‌ی آگاهی و تایید او از محتوای کامل مقاله‌ی ارسالی و پذیرش مقررات کنفرانس است. یعنی در صورت کشف هرگونه‌ تقلب، تکتک نویسندگان (به‌خصوص استاد) مسوول خواهد بود. قبلاً اگر مقاله‌ی تقلبی کشف می‌شد، استاد (شاید به‌درستی) می‌گفت که دانش‌جو این کار را کرده و او از آن بی‌اطلاع است. این بند برای پیش‌گیری از چنین وضعیتی است و این‌که استاد وادار شود مقالات به اسم خود را قبل از ارسال به دقت بیش‌تری بخواند.

۴- در «رعایت اخلاق حرفه‌ای» محترمانه ذکر شود که در صورت کشف هر گونه تخلف در مقاله‌ و اثبات آن در یک کمیته‌ی خاص و بسته به سطح تخلف از اصول دکر شده، موارد همراه با مدارک به دانشگاه‌ یا موسسه‌ای که نویسنده کار می‌کند کتباً ارسال و درخواست برخورد قانونی خواهد شد. هم‌چنین اطلاع داده شود که در صورت اثبات تخلف جدی همه‌ی نویسندگان در لیست سیاهی قرار خواهند کرفت و مقالات ارسالی آنان تا چند سال بعد مورد قبول قرار نخواهد گرفت.

۵- صد البته این‌ها همه به‌شرطی عملی است که مسولان کنفرانس واقعاً بخواهند که در برخورد با تقلب‌های اثبات شده جدی باشند.

۰ ۸۷/۰۶/۲۱

محمد قدسی

۲۴ شهریور ۸۷ ، ۱۷:۱۹

قاسم جابری پور

آقای روزبه صنائی یا سنائی:
چرا یک نویسنده بخواهد عین جملات دیگران را در متن مقاله خود بکار برد؟ یا تنبلی میکند یا قادر نیست که به صورت قابل قبول بنویسد یا می خواهد با استفاده از غنای نوشته دیگران مقاله خود را بهتر کند. به نظر من هرگونه نقل مطلب دیگران باید با ذکر منبع صورت پذیرد. در غیر این صورت من وشما برای نویسنده اعتباری قائل میشویم که ممکن است شایسته آن نباشد.

۲۳ شهریور ۸۷ ، ۱۵:۳۵

Mohammad Mahdi

Ba Salaam
Doroste ke in amr moteassefane dar Iran ravaaj peyda karde, vali amre gharibi dar jaahaaye digeye donya nist, be onvaane mesaal yeki az dustaane bande ba hamin ravesh eghdaam be enteshaare bish az 10 paper dar doraane doreye BS khodesh kard ke bazi az una ham tu majallaate motabar chaap shodan !!!
Jaalebtar inke ba estefaade az hamin paperhaa yek paziresh ba sharaayete aali ! az yeki az daneshgaahaye motabare orupa gereft !!!

۲۳ شهریور ۸۷ ، ۰۱:۴۵

PKhadivi

با نظر آقای دکتر قدسی در رابطه با ارسال ایمیل به همه نویسندگان مقاله موافقم. این کار در برخی از کنفرانس های معتبر بین المللی نیز انجام می شود. این فرایند می تواند تاثیر قابل توجهی در برخورد با تقلب داشته باشد.

تخصصی شدن یک کنفرانس الزاما باعث کاهش تقلب نمی شود. شخصا در یکی از کنفرانس های جدید کامپیوتر که امسال برای دومین بار برگزار می شود، مقاله ای را مشاهده نمودم (سال گذشته) که مقاله عیناً و فقط با عوض کردن نام نویسندگان کپی شده بود. این مقاله در مجموعه مفالات کنفرانس نیز منتشر گشته است. امیدوارم امسال چنین اتفاقی در این کنفرانس رخ ندهد.

۲۲ شهریور ۸۷ ، ۱۰:۲۷

moka

گرچه پیشتهادات مطرح شده مفید هستند ولی اجرای آنها به این سادگی هم نیست.
بعنوان مثال دانشجو ممکن است یک ایمیل اشتباه به نام استادش ثبت کند یا ایمبلی از استادش را بدهد که او کمتر چک می کند.
اگر عزم مقابله با تقلب در دانشگاه وجود داشته باشد و ما در صورت مشاهده برای متقلب دلسوزی نکنیم فرهنگ عمومی بهتر می شود

۲۱ شهریور ۸۷ ، ۱۹:۲۹

Reza

من هم با نظر آقای جلالی در مورد نیاز به کنفرانس های تخصصی تر موافقم. اگر به کنفرانسی 1500 مقاله ارسال می شود حتما می توان آن را به کنفرانس های کوچکتر و تخصصی تری تجزیه کرد. در این صورت احتمال بیشتری وجود دارد که مقاله های ارسالی را داوران متخصص هر زمینه ای داوری کنند. مخاطبان نیز می توانند به سهولت بیشتری کنفرانس مورد علاقه خود را انتخاب کنند. در نهایت در محافل تخصصی تر، کشف و آشکار کردن تقلب هم آسان تر است. چون اغلب شرکت کنندگان با ادبیات علمی آن زمینه آشنا ترند.

۲۱ شهریور ۸۷ ، ۱۸:۱۰

Roozbeh Sanaei

حقیقت این است که افراد مقالات قوی خود را برای کنفرانس داخلی نمیفرستند.ترجیح میدهند آنها را برای ژورنال ها بفرستند چرا که اعتبار بیشتری برای آنها به دنبال دارد. از سوی دیگر سرچ جملات در گوگل صرفا موجب میشود افراد متن جملات را تغییر بدهند. ممکن است نمودارها؛ آزمایش ها و ... همه ساختگی باشد. از سوی دیگر صرفا استفاده از جملات مقالات دیگر در بخش معرفی مقاله به نظرم اشکالی ندارد. هدف داشتن ایده ای نو است. یک روش میتواند هماهنگی کردن با ژورنال های با ضریب تاثیر بالا باشد که بهترین مقالات کنفرانس را چاپ کنند. در این صورت تصور میکنم انگیزه بیشتری بوجود میاید.

۲۱ شهریور ۸۷ ، ۱۴:۲۹

Bahador

پیشنهاد "رعایت اخلاق حرفه‌ای" پیشنهاد خوبی است و در کنار آن باید این سوال مطرح شود که اصولا چرا کنفرانس‌های داخلی به این چنین متنی نیاز دارند؟ تا آنجایی که بنده اطلاع دارم بسیاری از کنفرانس‌های معتبر چنین متنی را در اختیار نویسنده قرار نمی‌دهند و تنها به ذکر نو بودن کار در بیانه درخواست مقاله بسنده می‌کنند و از قرار معلوم میزان مقاله‌های تقلبی به این کنفرانس‌ها به اندازه کنفرانس‌های داخلی نیست (1). به نظر من یکی از دلایل آن این مسئله است که هر نویسنده‌ای می‌داند که این کنفرانس‌ها با کسی شوخی ندارند. داوری‌های آنها بسیار با دقت و حوصله انجام می‌شود و اگر کار تکراری به آنها ارایه شود تشخیص داده شده و تبعات آن برای نویسنده وجود خواهد داشت. اما متاسفانه این چنین تفکری در رابطه با کنفرانس‌های داخلی (مشخصا کنفرانس انجمن کامپیوتر و کنفرانس انجمن برق) وجود ندارد. اکثر نویسندگان به چشم کنفرانس‌های آبکی به این کنفرانس‌ها نگاه می‌کنند. به نظر من حتی شاید متنی مانند "رعایت اخلاق حرفه‌ای" نیز چندان مفید نباشد چرا که ممکن است نویسنده به این متن به همان چشمی نگاه کند که به بیانیه درخواست مقاله نگاه کرده است.

نکته بسیار بدتر دیگری در مورد کنفرانس‌های داخلی وجود دارد آن هم ترجمه مقاله از مقاله‌های انگلیسی است که گوگلایز بودن مقالات در این مورد چندان کمکی نمی‌کند. بنده خود شاهد این مسئله در انجمن کامپیوتر دو سال قبل بودم که مقاله مفصلی از یک کنفرانس معتبر تبدیل به دو مقاله فارسی در این کنفرانس شده بود.

پ.ن. 1. در این مورد خیلی مطمئن نیستم. اگر منبعی موجود باشد که اطلاعاتی در باره مقاله‌های تقلبی در این کنفرانس‌ها را ارایه دهد ارزش‌مند خواهد بود

۲۱ شهریور ۸۷ ، ۱۳:۱۹

To counter plagiarism, we have to realise that plagiarism is a social occurrence; a single isolated person cannot plagiarise. Plagiarism is therefore a collective phenomenon, involving both its perpetrators and the rest of the society; when its practice becomes widespread, we have to look very critically into our own souls and recognise our share, no matter how negligible, in this social phenomenon. As an example, when a considerable number of plagiarised manuscripts come to be published in our journals, it reflects the existence not only of a large number of individuals plagiarising, but also of a large number of ignorant academics recommending these manuscripts for publication.

It is my considered opinion that as professional scientists and engineers we have no excuse for not being familiar with the relevant publications in our fields of expertise. One could argue that prevalence of plagiarism in any scientific community largely reflects the ease with which plagiarism can be committed in that community with impunity. This is very similar to what has been unequivocally demonstrated by the law-enforcement agencies of a number of countries: the level of organised crime is inversely proportional (possibly with some power different from unity and some logarithmic correction) of the rate of crime detection. It has been shown that one of the major factors in holding back a person with criminal intent to commit crime is the height of the probability with which this person estimates his crime to be detected; the fear of detection turns out to be more effective in preventing a person from committing a crime than the level of punishment that law prescribes for committing this crime.

With due respect for Mojtaba Mohammadi (whose comment has been presented here above), I sincerely believe that use of Google for determining the true provenance of a manuscript should be viewed as a desperate act on the part of a professional scientist or engineer; after all, we are supposed to know what happens worldwide in our own field of expertise.

To clarify my statement in the last paragraph, let us consider a person who is expert is field X. This person receives a paper in this field to referee on behalf of the organisers of a conference. There are two possibilities: either the contents of the manuscript at hand is trivial (and as an expert in field X this person must know what constitutes a triviality in this field), or the contents of the manuscript is non-trivial. In the first case, the manuscript is not worthy of presentation in the conference and can therefore be rejected immediately. In the second case, we are confronted with two new possibilities: either the manuscript is original, or it is plagiarised. Now, as an expert in field X, this referee is by definition familiar with all important publications in field X. Consequently, this expert must immediately recognise a plagiarised manuscript (recall that all manuscripts with trivial contents have already been rejected so that one is left only with manuscripts of non-trivial contents). It follows that a manuscript that contains important results and moreover has not come to our attention earlier, must be original. A referee who unwittingly recommends publication of a plagiarised manuscript, does so at the expense of his/her own reputation as an expert in field X. In this connection, I should like to add that no scientist or engineer should accept to referee a manuscript about whose subject matter he/she is not an expert; we should be frank with our community and return all manuscripts (to journal or conference editors, as the case may be) which we are not qualified to review.

I should point out that, manuscripts containing very significant results have almost always a history; it is very rare that an individual writes such a manuscript without previously having published some other papers on the related subject matter. Reviewers should therefore always inspect the list of the references of a manuscript and read some of the cited papers authored by the author(s) of the manuscript under review. A manuscript containing significant results in field X by authors who have no prior publication(s) in this field, should be subjected to a very careful and critical investigation (all massively-plagiarised manuscripts are to be found in this category).

As a rule, I am against treating people in general, and scientists and engineers in particular, as suspects (and plagiarism constitutes a criminal act for which one might be suspected). We should therefore respect all individuals and assume that what they submit for a conference are genuinely the results of their own researches. Rather, we should strive to become more knowledgeable about the developments in our fields of expertise. When this takes place on a large scale (say, nationally), then almost no person who is not severely delusional will risk his or her good name by submitting a plagiarised paper to either a conference or a journal. This is very similar to having at least one very knowledgeable scientist in a seminar room; the presence of this person prevents speakers from making false and boastful statements, as they know full well that such statements will not go unpunished.

I conclude by suggesting that Iranian academics should consider to look into the experiences of other countries that have already looked into the problem of scientific misconduct. The English Wikipedia has an entry on “Scientific misconduct’’ whose references can serve as a starting point for obtaining some relevant documents pertaining to this area of human behaviour. For the interested, here is the pertinent address:

http://en.wikipedia.org/wiki/Scientific_misconduct

It is important to bear in mind that it is unrealistic to expect that scientific misconduct can be eliminated altogether (criminal behaviour is intrinsic to any living human society – in statistical physics, we have similarly non-vanishing amounts of entropy at non-vanishing temperatures, not to mention that notions of absolute temperature and entropy are closely interwoven); its level can however be reduced considerably through a concerted and systematic effort by the members of the academic community.

BF.

۲۱ شهریور ۸۷ ، ۱۰:۲۸

Haniff Rahbari

انجمن ایرانی اخلاق در علوم و فنّاوری نیز اهداف مشابه‌ای در زمینه‌ی اخلاق حرفه‌ای در محیطهای علمی و صنعتی دنبال می‌کند.

۲۱ شهریور ۸۷ ، ۱۰:۲۴

M.A. Jalali

The only way for solving the "trash paper" problem of large conferences is to create specialist symposia where only qualified papers related to a special topic are presented. One successful example is the International Astronomical Union's (IAU) symposia. Although the general assembly is held with a period of 3 years (where all astronomers meet), specialist symposia are held several times a year. I wil write a post on PaP about this issue by Sunday.

۲۱ شهریور ۸۷ ، ۱۰:۱۰

The same is true for the annual congress of Iranian Society of Mechanical Engineers. More than 2000 papers had been submitted and 1000 of them got acceptance! We have not 2000 active researchers in the field of Mechanical engineering!

۲۱ شهریور ۸۷ ، ۰۴:۵۰

Ali

نمی دانم این مثل را شنیده اید که می گویند کرم از خود درخت است؟
من در چند مورد از کنفرانس های داخلی داور بوده ام.
در چند مورد کپی برداری و یا ارائه مقاله در چند جا را رد یابی کردم ولی متاسفانه حداقل در دو مورد در مجموعه مقالات با آن کنفرانس ها با آن مقالات روبه رو شده ام.
هرچند که خوشبختانه آن کنفرانس ها از کنفرانس های معتبر داخلی نبودند ولی مشکل ریشه ای تر از این حرف هاست.

۲۱ شهریور ۸۷ ، ۰۴:۱۳

Mojtaba Mohammadi

I used to review manuscripts for the Iranian journals from time to time. What I learned in the past in order to discover if there has been any plagiarism is to googlize a few sentences from the manuscript submitted for review before spending any further time for evaluation. This way I discovered plagiarized sentences and even the entire manuscript similar to the Azad University in Gorgan. As a scientist, we need to separate good apples from bad apples. Before being a scientist, we all need to be detectives to find criminals and thieves.

Mojtaba Mohammadi, Ph.D.
University of Delaware
USA

استادان علیه تقلب

این بلاگ به همت تعدادی از استادان دانشگاه‌های کشور ایجاد شده و هدف آن مبارزه با تخلف یا تقلب علمی در دانشگاه است

مقدمه

استادان موسس (الفبا)

استادان یا پژوهشگران حامی

حمایت

فهرست برخی از مجلات کم اعتبار

پیوندهای مفید

خلاصه آمار

بایگانی مطالب

آخرین مطالب

پربیننده ترین مطالب

محبوب ترین مطالب

مطالب پربحث‌تر

آخرین نظرات

پیشنهاد به کنفرانس‌های داخلی برای پیش‌گیری از تقلب

نظرات (۱۳)

ارسال نظر

استادان علیه تقلب