Professors Against Plagiarism

استادان علیه تقلب

مبارزه با تخلف و تقلب علمی در دانشگاه‌ها

این بلاگ به همت تعدادی از استادان دانشگاه‌های کشور ایجاد شده و هدف آن مبارزه با تخلف یا تقلب علمی در دانشگاه است

مقدمه

به‌نام خداوند هستی و هم راستی

این بلاگ به همت تعدادی از استادان دانشگاه‌های کشور ایجاد شده است و هدف آن مبارزه با تخلف و تقلب علمی در دانشگاه‌ها چه از سوی دانش‌جویان و چه از سوی اعضای هیات علمی است. متاسفانه ما شاهد گسترش حرکت‌های غیر اخلاقی در فضای علمی کشور هستیم که با انگیزه‌هایی چون اخذ مدرک، پذیرش یا ارتقای مرتبه‌ی دانشگاهی صورت می‌گیرتد.

ما با هرگونه تقلب مخالفیم و سکوت در برابر آن‌را هم جایز نمی‌دانیم. در این بلاگ قصد داریم برخی موارد و روش‌های تقلب‌ را بیان و ضمن آموزش به دانش‌جویان و تلاش برای اشاعه‌ی اخلاق و آداب حرفه‌ای در جمع خودمان‌، مسولان را وادار کنیم تا به مشکل تقلب و ریشه‌های آن واکنش جدی نشان دهند.

۲۱ مرداد ۱۳۸۷

استادان یا پژوهشگران حامی

حمایت

اگر می‌خواهید نامتان به‌عنوان یکی از حامیان ذکر شود، نام کامل و آدرس وبگاه خود را به آدرس ghodsi_AT_sharif_DOT_edu ارسال نمایید و در صورت تغییر گروه حامی ما را مطلع کنید..

تعداد زیادی آدرس بلاگ خود را فرستاده‌اند که متاسفانه امکان استفاده از آن به‌جای وبگاه نیست.

بایگانی مطالب

آخرین نظرات

ACCEPTING MORE THAN ONE OFFER IS UNETHICAL

M.A. Jalali | جمعه, ۱۲ مهر ۱۳۸۷
One of the problems that I have recently witnessed in our universities, is related to the behavior of students when they apply for a foreign graduate school. Let me explain the problem, then argue why it is unethical and tarnishes their personality and our reputation.

It makes sense that a prospective student applies to several schools to increase her/his chance for a funded position. In such a circumstance, one may get more than one offer. There is nothing illegal or unethical so far, but a serious problem shows up when the student gets 2 or 3 offers and accepts all of them.

It is now a "common behavior" among our students that a student tries to get one offer from US universities, one from Canada and a third one from Western Europe. S/he then accepts all those
offers, and assures at least two professors about his/her availability by the next fall semester. S/he then applies for visas. This is the moment that two or three professors are simultaneously waiting for this student and all of them have already agreed to pay assistantship (from their grants) to their newly admitted student.

The student under investigation starts with those countries that have embassies in Tehran. S/he just gets appointment, is shortly interviewed, and since s/he has his/her offer letter plus all financial documents, the visa is granted. The prospective student then travels to a third country and applies for a US visa. The story enters its strange episode from now on. If that student does not get the US visa, s/he travels to Canada or Europe and informs his/her host in the US about the visa denial (I could not come because your department of state did not allow me in). However, if that student gets the US visa, s/he flies to the US while at least another professor is waiting for him/her in Canada (or Europe). Unfortunately, this happens almost late August and it is too late to decline the offers made by other schools and give them time to find a replacement. This is an unacceptable and unethical action that most (if not all) students commit.

When I asked one of our students about her reason of doing so, she answered that "come on, this is a norm and it is not our fault. This is a normal reaction to the unusual treatment of western countries toward us. They have created visa problems for us and what we do is quite ethical". She then continued that "if I had known that I would be treated like a citizen of those countries that can easily travel to anywhere that they want, I would accept only one offer".

My own opinion is that whatever the diplomatic relations may be, and whatever the chance of getting a visa is, accepting more than one offer is unethical. It looks like selling a good to more than one customer (at the same time) while none of them knows about less than 50-precent chance of owning the purchased material.

Please educate your students that: getting or not getting a visa, getting or not getting an admission, getting or not getting financial support, all depend on enormous factors, and this is LIFE. If I was in Bam few years ago, I had most likely died by the quake. Or, if I had come into existence at the time of Newton when the plaque killed thousands, again, I would have probably died! But now I am on the planet Earth. This is life. In short term, sometimes we get what we deserve and sometimes no. But in long term, we DEFINITELY get what we deserve.

What do you think ?



موافقین ۰ مخالفین ۰ ۸۷/۰۷/۱۲
M.A. Jalali

نظرات (۱۴)

۰۴ اسفند ۸۸ ، ۰۰:۲۹ Faramarz Ashenai Ghasemi
با سلام
با اینکه مدتهاست از زمان آخرین ارسال نظر درباره این پست، که توسط دوست و هم دانشگاهی (و هم کلاسی) گرامی ام، جناب دکتر جلالی می گذرد، اما این مسأله برای من مدتی است که سئوال برانگیز شده. براستی چه باید جواب داد به دانشجویی که 20 توصیه نامه از شما می خواهد؟
و اگر چند ماه بعد مجدداً مراجعه کند و 10 توصیه نامه دیگر بخواهد چه؟
حدس می زنم تاکنون هیچ دانشگاهی آیین نامه ای برای دادن توصیه نامه مدون نکرده است.
اما با این حال مایلم بدانم در اینگونه مواردی، عکس العمل مناسب از نظر شما عزیزان چیست؟
با احترام
فرامرز آشنای قاسمی
کاملا موافقم که این کار دانشجویان غیر‌اخلاقی است و توجیه‌پذیر نیست. با نظر BF هم موافقم که از فرد آکادمیک انظار می‌رود که رفتارش از بالاترین درجات اخلاقی پیروی کند. اگر قدمهای اولیه شخصی در دنیای آکادمیک با ارائه مقاله‌های «فله‌ای» گروهی و رفتارهایی مانند اخذ پذیرش همزمان در چند دانشگاه مختلف شروع شود،‌ انتظار چه چیزی در دراز مدت از این شخص خواهیم داشت؟ به بیان دیگر، اگر شخصی در مسائل ساده و پیش‌پاافتاده قادر به تصمیم‌گیری اخلاقی نیست، چه طور می‌توان انتظار داشت در برابر مشکلات بزرگ اخلاقی رفتار کند؟
Dear ramin: I think you did not notice "looks like". There are other analogies that I can provide.
With regard to the Comment by raminia, just wish to mention that we should be very cautious not to fall into the trap of ethical relativism. It is true that in particular in the USA, but also elsewhere, some academics behave unethically in their dealings with their students (incidentally, these are not the very best academics), however that does not entitle us to follow suit. One is on a very slippery slope when one begins to mirror the behaviour of others.

BF.
آقای دکتر جلیلی: من با نوشته شما کاملا موافقم که کار کاملا غیر اخلاقی است. اما نکته جالبی هم در آن بود که نشان می‌داد شما خودتان را در موقعیت دانشجویان نمی‌توانید قرار بدهید و یک طرفه به قضاوت رفتید. این عبارت selling a good to more than one customer به معنی این است که شما دانشجویان را در حد کالای قابل خرید و فروش پایین آوردید که خودشان را به این استاد بفروشند یا به آن استاد. البته این در نگاه تحصیلات تکمیلی در امریکای شمالی نگاهی کاملا عادی است اما از نظر انسانی نه.

بازهم تاکید می‌کنم که با اخلاقی برخورد کردن با مساله ویزا کاملا موافقم‌ام اما راست‌اش را بخواهید نگاه دانشگاه‌های امریکای شمالی به دانشجویان تحصیلات تکمیلی اخلاقی نیست بلکه نگاه به یک کالاست.
I fully concur with professor Jalali's thesis. There are two issues involved here, one ethical and one practical. Professor Jalali discussed the former at some length, so that I shall be brief and restrict myself to the latter issue.

Humans have memory. A foreign professor who has been treated badly even for once by an Iranian student (since this is an Iranian blog I refer to `an Iranian student', otherwise my statement is applicable to students of any nationality) is likely to distrust all Iranian students in future. Thus, whereas by simultaneously accepting several offers we may achieve our goal of obtaining a research position at a foreign university (American, Canadian, European, etc.), we certainly harm the prospects of the future Iranian students almost everywhere. One should realise that members of academic community are regularly in contact, sharing their experiences on a variety of issues with their colleagues, so that the story of having been cheated by an Iranian student will become common knowledge before long. Therefore, leaving aside the unethical aspect of simultaneously accepting several offers, in the long run this approach leads to destruction of the prospects of the future Iranian students at foreign universities and research institutes. The situation can be compared with that of killing the hen that lays golden eggs.

I cannot resist not to raise the following ethical issue. To be an academic, requires adherence to the highest ethical standards. A person who does not hesitate to advance his or her case by deception, is likely to make untruthful statements in his or her publications. It is my considered opinion that a person who aspires to become an academic, must never, and under no circumstance, take recourse to deception, no matter how insignificant one deems the nature of the deception. We should realise that narcissism is a mental disease from which one may suffer without realising it; believing that end justifies the means, is a sure sign of suffering from an acute form of narcissism.

BF.
به نظر من قسمتی از این مسئله به نگرش اشتباه دانشجویان ایرانی به کیفیت دانشگاهها برمیگردد که البته متاسفانه این نگرش در اساتید هم وجود دارد. در ایران رتبه بندی دانشگاه ها بر مبنای قاره است!!. دانشگاههای آمریکا بدون چون و چرا بهتر از کانادا و به همین ترتیب اروپا و استرالیا و نهایتا! آسیا تلقی میشوند. به عنوان مثال من زیاد از ایرانیان میشنوم که فلان استاد در آمریکا درس خوانده است!
=================================
یکی از دوستان من از آسیا برای یک موقعیت هیئت علمی در ایران اقدام کرد و موفق نشد در حالی که دوست او که از یک دانشگاه آمریکایی فارغ التحصیل شده بود موفق به این کار شد. جالب این بود که دوست من برای همان دانشگاه آمریکایی اپلای کرد و بعد از مصاحبه به او پذیرش برای استادیاری دادند

ولی برعکسش اتفاق نیافتاد! یعنی به عبارتی ما تعدادی از دانشجویان دانشگاههایی را قبول داریم که تحصیلات اساتیدش را قبول نداریم! چنین طرز نگاهی باعث میشود که افراد سعی کنند هر جور شده از آمریکا فارغ التحصیل شوند.
جناب آقای جواد،
بنظر من چاپ مقاله درپیتی به قول شما مغایر با اخلاقیات نیست. هرکس آزاد است که هرچه (مطلب علمی)دلش می خواهد هرجا که دلش بخواهد چاپ کند. آنچه باعث افت علمی و نه اخلاقی است این است که این مقاله های درپیتی بدون توجه به محتوای آنها ارزیابی و راهی برای ترفیع، ارتقا، یا گرفتن دکترا شود و این وظیفه داور یا هیئت ممیزه است که ارزش واقعی علمی کار را تشخیص دهد. در اینمورد خاص من با
temp
موافقم که به هر چیزی نمی شود برچسب غیر اخلاقی چسباند.
برای جواد: من چند بار به صورت واضح گفتم که این کار غلطه. عجیبه که شما باز فکر کردی من می‌خوام این کارو توجیح کنم.

هدفم این بود که بگم شاید نصحیت کردن (یا آموزش دادن) تنها راه حل نباشه. باید به این هم فکر کنیم که چه چیزهایی موجب می‌شن که این اتفاق تو ایران بیشتر از جاهای دیگه بیفته و سعی کنیم اونا رو برطرف کنیم.

مثلا می‌تونیم همش مردم رو نصیحت کنیم که می‌خواین سوار اتوبوس‌شین کسی رو حل ندین. می‌تونیم هم تعداد اتوبوس‌ها رو زیاد کنیم که لازم نباشه کسی کسی رو حل بده. این راه حل‌ها با هم تناقض ندارن. به هم کمک می‌کنن.
جناب آقای نیما. موضوعی هم که آقایون می گن همینه که اگه هر کی فقط فکر خودش باشه ما میشیم مثل یک مشت غریق که هرکی به هرچی باید چنگ بزنه و فقط فکر نجات خودش باشه. اصلا اخلاق یعنی پرداخت هزینه برای کارهایی که می شه ساده انجام داد ولی نمی خوایم اونا رو انجام بدیم. مگه چاپ مقاله در پیتی برای دانشجوی دکترا که گیر کرده و می خوان اخراجش کنن و آیندش در خطره توجیه داره؟ اگه اینجوری بریم جلو که دیگه اخلاق می شه کشک. هرکی کار غیراخلاقی می کنه بهرحا یه توجیهی داره.
با استدلال آقای دکتر: خوب زندگی همینه، یک سال ادنشجو میاد، یک سال نمیاد!

فکر می کنم مخلوط کردن بحث اخلاقی در کل این مسائل کار درستی نیست. به پست چند هفته در مورد حق مولف برگردیم. اگر کسی ادعا می کند که به خاطر شرایط موجود ما اجازه داریم قانون حق مولف را در ایران زیر پا بگزاریم، در مورد تقلب و هر موضوع دیگری هم همین را می توان گفت. دانشجو هم به طور مشابه استدلال خواهد کرد که می تواند تقلب کند، همانگونه استاد می تواند از نرم افزارهای بدون حق تالیف استفاده کند. اگر اساتید به خود اجازه می دهند چنین استدلالی بکنند، انتظار کاملا بی جایی است که انتظار داشته باشند که دانشجو هم استدلال نکند که مجبور است برای زندگی کردن مدرک بگیرد و ... و مجاز است تقلب کند.

من در واقع با این ایده که همیشه باید از قانون هر چقدر هم که نا درست باشد پیروی کرد مخالفم. تخطی از قانون لزوما به معنی کار نادرست اخلاقی نیست. وقتی من از قانون تخطی می کنم، می دانم هم که ممکن است مجبور بشوم هزینه اش را بدهم، و این هیچ ربطی به اخلاق ندارد.

در همین مورد هم، کاری که آقای دکتر قدسی می گویند بهتر است، ولی واقعا طبیعی است که دانشجو به این نحو رفتار کند، دانشجویان خارجی هم در این زمینه فرقی ندارند. تنها فرق این است که اینجا شرایط طوری هست که موضوع نیامدن دیرتر مشخص می شود. نگران اساتید خارجی هم نباشید، بلاخره سیستم به تعادل طبیعی می رسد. مثلا جایی می رسد که اساتید به هم ای میل می زنند و می گویند فلانی که الان با تو کار می کند، قرار بود بیاید اینجا، و وقتی موضوع فاش شود، دانشجو تنبیه مناسبی خواهد شد.

فکر می کنم چسباندن این کلمه اخلاقی به هر مساله ای باعث می شود کلمه لوث شود. همین مساله خود باعث تحلیل رفتن اخلاق جامعه می شود. بهتر است به جای اینکه بگویید این اخلاقی است، آن نیست، نتایج احتمالی چنین رفتاری را توضیح بدهید. تاثیر بسیار بیشتری خواهد داشت. و این قدر موضوعات را به اخلاق نچسبانید. قواعد خلاقی هیچ تاثیری در بوجود آمدن شرایط کشورهای غربی نداشته اند، به عکس، آن ها فهمیده اند نمی شود هی گفت این اخلاقی است، آن نیست، ... و شروع کردن سیستم را طوری طراحی کنند که خوصیصیاتی را که مورد نظر است برای افراد مطلوب تر از رعایت نکردن شان باشد. ببخشید که طولانی شد، ولی فکر می کنم گفتن این موضوع لازم بود. موفق باشید.
از نظر منطقی نباید این کارو کرد ولی اون بازه خاص آدما زیر ۱۰۰۰ جور فشارن مثل درس و سربازی و ... و تصمیم منطقی گرفتن خیلی سخته. برای اینکه شرایط رو بهتر درک کنین باید سعی کنین خودتونو بزارین جای یه آدم ۲۲ساله تو ایران که همه زندگیش رو هواست. هنوز به پدر مادرش وابستس. آینده علمیش رو هواست. مشکل مالی داره. مشکل سربازی داره با همکلاسی‌هاش کل‌کل داره که کی جای بهتری می‌ره یا ۱۰۰۰تا چیز دیگه.

خب خود من مجبور شدم یک آفر از اروپا رو ۱هفته دیر تر از زمانی که داده بودن رد کنم. استدلالم هم اینطوری بود (و غلط بود البته): ۲تا انتخاب وجود داره. کار درست کنی و به درس و زندگیت و برنامه کلی زندگیت نرسی و مثلا به جاش بری سربازی یا اینکه کار غلط کنی که ضرر خاصی هم به کسی نمی‌زنه (اون جایی که من داشتم می‌رفتم تعدادی خوبی دانشجوی رزرو داشت).

من باز هم تاکید می‌کنم که استدلالم کاملا غلط بوده و دفاعی ازش نمی‌کنم ولی خب... زیر فشار آدما اشتباه می‌کنن.
۱۲ مهر ۸۷ ، ۱۹:۳۴ شادرخ سماوی
با سلام. در ایران وقتی قرار است که دانشجویی با یک استاد کار کند در بعضی از دانشگاهها فقط ممکن است که ظرفیت تعداد دانشجویی که می توانند با آن استاد کار کنند رااشغال نماید. چنانچه این دانشجو تصمیم خود را عوض کند و با استاد دیگری مشغول به کار شود اتفاق فاجعه باری برای استاد اولیه رخ نمی دهد. حال آنکه در آمریکا و کانادا اساتید بودجه خاصی از گرانت خود را برای دانشجو کنار می گذارند یعنی دانشگاه وقتی به نام استادی به یک دانشجو پذیرش می دهد بخشی از بودجه گرانت استاد را بلوکه می کند. حال اگر در ابتدای ترم استادی که قرار بوده برای اجرای پروژه ای که با صنعت دارد یک دانشجوی دکتری بگیرد و در همان ابتدای ترم متوجه شود که دانشجوی مذکور نیامده و یا جای دیگری رفته است برای استاد فاجعه رخ داده است. بسیاری از اساتید ایرانی دانشگاههای کانادا و بعضا آمریکا علاقه مندند که دانشجوی ایرانی بگیرند ولی متاسفانه بعد از مدتی با روشی که در این پست ذکر شده است مواجه می شوند. عموما طرز تفکر اینکه "از ما که گذشت" در بسیاری از دانشجویان وجود دارد. (البته نه اینکه این مختص به دانشجویان باشد) این طرز تفکر کار آیندگان را خراب می کند و نام دانشگاههای ما را لکه دار. حتی دانشجویان برای چند دانشگاه کانادا همزمان تقاضا می فرستند و تا آخرین مراحل ادامه می دهند و پذیرش هم می گیرند و فقط موقع گرفتن ویزا بهبترین پذیرش (از نظر رتبه دانشگاه و مقدار کمک هزینه) را استفاده می کنند. زمانی به استاد خبر می دهند که قصد آمدن ندارند که زمان گرفتن دانشجوی دیگر برای استاد وجود ندارد و بخشی از گرانت او نیز توسط دانشگاه بلوکه شده است.
۱۲ مهر ۸۷ ، ۱۸:۰۷ محمد قدسی
به نظر من اگر دانش‌جویان صادقانه به استادانی که به او پذیرش داده‌اند مشکل خود را بگوید. مثلا بگوید که اگر ویزای آمریکا گرفتم ترجیحم دانشگاه الف است و گرنه به دانشگاه شما می‌آیم و احتمال رد ویزا بسیار است، او حتما مشکل او را می‌فهمد. ولی اگر این کار را نکند و در آخر تابستان به دانشگاه ب بگوید که نظرش عوض شده و نمی‌آید، درست که خرش از پی گذشته، ولی استاد دانشگاه ب بعدا با اکراه زیاد به ایرانی ها پذیرش می‌دهد، شاید هم سراغ دانش‌جویان یک کشور دیگر برود. و خود شما دانش‌جو ممکن است دچار این وضعیت که قبلی ها به‌وجود آورده‌آند شوید.

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی