Technical reports :: استادان علیه تقلب

Technical reports

قاسم جابری پور | دوشنبه, ۲۷ آبان ۱۳۸۷

باسمه تعالی- تا کنون چند دلیل برای چاپ مقاله در مجله های کم اعتبار شنیده ام، از جمله:

1- اگر بخواهم یکی دو سال صبر کنم تا مقاله ام در یک مجله معتبر چاپ شود، دیگران آن را کشف کرده و چاپ می کنند.
2- ایده های به هم پیوسته و مرتبط زیاد دارم که در مقاله مربوط به یک ایده باید به ایده قبلی، که هنوز مقاله اش چاپ نشده، ارجاع دهم.
فکر می کنم اگر این دلیل ها واقعی باشند چاره این است که گزارش کار علمی در یک سامانه "گزارش فنی" چاپ شود که متاسفانه به صورت فراگیر در دانشگاه ها و پژوهشگاه های ما باب نشده است. به سایت هر موسسه معتبر علمی جهان که وارد شوید به راحتی می توانید گزینه Technical reports را پیدا کنید. پژوهشگران آن موسسه به محض کشف جدید یا به نتیجه قابل قبول رسیدن یک پژوهش، همزمان با ارائه یک سمینار برای همکاران و دانشجویان، آن را در قالب یک گزارش فنی به سامانه گزارش فنی موسسه می سپارند تا همگان از آن بهره مند شوند. این گزارش معمولا از مقاله مربوطه مفصل تر است و ممکن است در مقاله به آن ارجاع شود. پژوهشگر با تثبیت گزارش فنی در این سامانه نتایج پژوهش را بنام خود ثبت می کند و بدون نگرانی از طول مدت پذیرش و چاپ مقاله اش به فعالیت های خود ادامه میدهد. این گزارش های فنی مثل مقاله های چاپ شده در مجله های معتبر اعتبار دارند.
در این رابطه یادم می آید چندین سال پیش، قبل از فراگیری اینترنت، در مجله IEEE Transactions on Computers یک مقاله توضیحی (Comment Paper) چاپ شده بود که از یک مقاله دیگر (فرض کنید الف) ایراد گرفته بود که چرا مطلبی را نقل کرده و به مقاله ای که قبلا آن مطلب را ارائه کرده (فرض کنید ب) ارجاع نداده است. نویسنده مقاله الف پاسخ داده بود که قبل از چاپ مقاله ب او یک گزارش فنی در دانشگاه خودش در ژاپن به زبان ژاپنی به ثبت رسانده است که حاوی مطلب مورد اعتراض بوده است.
انتظار می رود معاونان محترم پژوهشی دانشگاه های کشور و هم چنین مسئولین ذیربط پژوهشگاه ها نسبت به ایجاد سامانه گزارش فنی (یا به طور عام گزارش علمی) اقدام کنند. حداقل از سال ها قبل از مراکزی چون سازمان پژوهش های علمی و صنعتی کشور و اخیرا از بنیاد نخبگان می توان چنین انتظار داشت (شاید هم این سامانه را داشته باشند).

۰ ۸۷/۰۸/۲۷

قاسم جابری پور

۲۸ آبان ۸۷ ، ۱۸:۱۸

razavi

با سلام . می‌خواستم آن طرف قضیه هم مطرح شود . اگر اجازه بدهید لینک مطلبی با عنوان ( روشهای پیچاندن دانشجو توسط اساتید … ) را میگذارم تا فکری هم به قضیه شود که روزبروز شورش در‌می‌اید . ممنون . سری بزنید به این مطلب :
http://razavi.razdanesh.com/?p=13

۲۸ آبان ۸۷ ، ۱۶:۰۷

با توجه به نظر احسان و سهولت دریافت کارهای پژوهشگران دیگر کشورها نباید نگران سوء استفاده از سامانه گزارش های فنی داخلی باشیم. برعکس وجود چنین سامانه هایی به اساتید و داوران رساله ها امکان می دهد تا وصله پینه هارا راحت تر کشف کنند. البته اگر استادی قرار است مقاله اش را به انگلیسی، یا هر زبان غیر فارسی تهیه کند، بهتر است گزارش فنی را نیز به همان زبان تهیه کند تا امکان سوء استفاده کمتر شود.

۲۸ آبان ۸۷ ، ۱۴:۱۱

ehsan

وقتی سایت هایی مثل
arxiv.org
مقالاتی را که هنوز پذیرش نگرفته اند که اکثرا جورنال می باشند به صورت کاملا رایگان و در تعداد صفحات زیاد در حد یک گزارش تکنیکی ارائه می دهد، جای سوال اینجاست که یک مولف خارجی چرا این کار را انجام می دهد و مقاله خود را مفت و مجانی در اختیار همه قرار می دهد؟ غیر از تفاوت دید آنها و ما ایرانی هاست!

۲۸ آبان ۸۷ ، ۰۸:۲۰

Roozbeh Sanaei

در رابطه با گزارش های فنی اغلب اساتید ایرانی ترجیح میدهند مقاله خود را جایی چاپ کنند که برای آنها امتیازی به همراه داشته باشد. اگر بخواهند آن را جایی چاپ کنند که امتیاز اولیه ای به همراه نداشته باشد چه تفاوتی بین ژورنال کاملا ضعیف و گزارش فنی هست؟ حداقل در ژورنال ضعیف یک حق کپی رایت وجود دارد که از کار شما حمایت میکند.

۲۸ آبان ۸۷ ، ۰۳:۴۳

Saeid

با سلام

با احترام به نظر فرشاد نکته ای را می آورم: آقای فرشاد می نویسند که

اینکه یک دانشجو که چندان شهرتی ندارد زیر نظر استادی که او هم تنها چندان معروف نیست، احتمالا در دانشگاهی که رتبه علمی بسیار بالایی ندارد به ایده ای برسد که در مرزهای علم قرار دارد، از داستان هایی است که در ایران تنها می توان شنید

ببینید من همین را عرض می کنم، فرض بفرمایید جناب فرشاد داور مقاله من که شهیر نیستم باشد، ایشان در همان نگاه اولیه به اسامی مولفان و دانشگاهها، بیشتر از 70 درصد تصمیم برای رد مقاله را گرفته اند! تنها به جرم ...البته هدف من در بحث ها قبلی این بوده که نظر مثبت خودم را به گزارش فنی ارائه نمایم. در ضمن اضافه کنم که آنطوری که تجربه من در خارج از ایران نشان می دهد موسسه یا دانشکده در قبال تهیه گزارش فنی پولی به مولفان نمیدهد. و اگر در ایران هم به مانند آنها عمل شود خوب است.

با تشکر

۲۷ آبان ۸۷ ، ۲۲:۰۴

Amir

I see a trace of phobia in the discussions. In general, it is not true that the reviewers and Editors hijack the authors' ideas. In fact, most of those guys are busy enough and probably do not hijack an ideas for which they have no funding and, thus, motivation to do research. Believe me or not, it is all phobia. One has to to get out and let genuine people evaluate her idea or will be lost. The percentage of the people who behave unethically in the reviewing process is minuscule. Everybody who is actively reviewing papers and running journals knows that. I, for one, have reviewed about 25 journal papers and guess how many of the papers were even worth hijacking: zero. I think Iran's scientific community needs more exposure to real world to get rid of this annoying phobia.

۲۷ آبان ۸۷ ، ۲۰:۴۵

Farshad F

چند نکته در مورد نوشته saeid:

- واقعا چنان نیست که تنها دو رده مجله داشته باشیم: خوب و بد.
همه قبول دارند که چاپ اولین مقاله برای یک محقق در یک مجله بسیار معتبر کار مشکلی است، اما بحث اینجا چاپ مقاله در مجلاتی است که از حداقل استانداردهای لازم برخوردار نیست.

- اینکه یک دانشجو که چندان شهرتی ندارد زیر نظر استادی که او هم تنها چندان معروف نیست، احتمالا در دانشگاهی که رتبه علمی بسیار بالایی ندارد به ایده ای برسد که در مرزهای علم قرار دارد، از داستان هایی است که در ایران تنها می توان شنید!! هر چند استثناهایی در هر چند ده سال ممکن است اتفاق بیافتد؛ اما اینکه با توجه به این استثناهای با احتمال کم بخواهیم چاپ در مجله بی اعتبار را توجیه کنیم چندان منطقی نیست.

۲۷ آبان ۸۷ ، ۱۹:۱۲

با عرض سلام مجدد

اگر اجازه دهید چند جمله ای را مجددا در مورد تهیه گزارش فنی عرض نمایم

فرض کنید دانشجویی در شاخه ای از علم ایده ای نو که مطمئنا مفید رشته او باشد و در صورت پذیرش شهرتی به او خواهد داد، را مطرح می نماید و این را هم فرض نمایید که تا قبل از آنهم فرد دانشجو اعتبار علمی چندانی هم نداشته است. چند در صد احتمال می دهید که نظریه او که مثلا با استاد راهنمای نه چندان شناخته شده اش نوشته شده است در ارسال اول به مجله ای خوب مورد پذیرش قرار گیرد؟ من آنقدر هم بد بین نیستم اما شما بهتر از حقیر می دانید که حتی خیلی از داورها از پذیرفتن اینگونه ایده ها هراس دارند، چرا که این پذیرش، نقطه شروعی برای تحقیق در این زمینه خواهد بود، و در صورت اشتباهی در داوری و یا ... باید جوابگو باشند. بنابراین اکثرا به بهانه هایی مانند متوجه نشدن انگیزه از این کار، هم سطح نبودن کار با این مجله و ... رد می شود. شخص دانشجو مجبور است مجله ای دیگر را انتخاب و مجددا سعی نماید که این عمل ممکن است 4 تا 5 بار و یا بیشتر تکرار گردد. واضح است که این ایده حداقل توسط 5 نفر مطالعه شده است و ادیتور که به اصطلاح قدرت بیشتری از لحاظ علمی و .. دارد می تواند از این ایده، مثلا ایده ای زیباتر گرفته و آنرا به راحتی چاپ نماید. بنابراین همانند بعضی از موسسات تحقیقاتی خارج از کشور و دانشگاههای برتر، ایده پس از ارائه برای صاحبنظران رشته، در موسسه به همراه تاریخ ارائه به ثبت خواهد رسید و من فکر می کنم اینگونه محقق با خیالی آسوده تر به روند
تولیدات علمی اش ادامه خواهد داد.

دوستی را می شناختم که ایده ای را در مجله ای ضعیف چاپ کرده بود، چند سال بعد مقاله ای که برگرفته از ایده او بود در برترین مجله چاپ شد و شخص مولف مشهور شد. به او گفتم چرا شما مقاله را برای این مجله ارسال نکردید؟! در پاسخ فقط یک جمله گفت و آن این بود که

«بی مایه، فتیر است!!»

۲۷ آبان ۸۷ ، ۱۸:۴۳

sia

ارزیابی گزارش های فنی کار بسیار مهمی است. نکته ای که در مورد گزارش های فنی در دانشگاه های خارج از کشور وجود دارد این است که این گزارشات در واقع برای ارائه به ذینفعان و پشتیبانی کنندگان پروژه است. بدین ترتیب که اسپانسر مربوطه با خواندن این گزارش فنی از اقدامات انجام شده آگاهی پیدا کند و احیانا آن ها را ارزیابی کند. در مواقعی نیز ممکن است با دیدن نتایج نسبت به پشتیبانی از یک پروژه علاقه به وجود بیاید. روی هم رفته گزارش فنی یک حرف درست را با هدفی خاص ارائه می کند. اگر به این نکته توجه نشود، به نظر می رسد تنها دکان دیگری برای عده ای باز خواهد شد. بحث اسپانسر و گرنت در گزارشات فنی نکته کلیدی است. ولی ما در ایران چیزی به این معنی نداریم. پس شاید اصلا مرسوم کردن گزارشات فنی کار درستی نباشد.

۲۷ آبان ۸۷ ، ۱۸:۰۵

M.A. Jalali

به نظر من سو استفاده از گزارش های فنی در ایران بسیار زیاد خواهد بود. حتی من شخصا به دانشجویانم اجازه نمی دهم تا موضوع تز خود را به هر کسی مطرح کنند. دلیل این مسئله هم مشکلی بود که چند سال پیش برایمان پیش آمد: دانشجویی از یک دانشگاه دیگر آمد و با کمک گرفتن از من تز خود را انجام دادند (حتی من برنامه کامپیوتری خودم را در اختیارش قرار دادم) ولی استاد راهنمایش حتی اجازه نداده بود تا دانشجوی مزبور از کمک های من (در رساله اش) تشکر کند تا چه برسد به مشاوره و همکاری. در حقیقت، ومتاسفانه، استادانی داریم که شدیدا نیازمند ایده دانشجویشان هستند تا کارشان پیش رود و دانشجویان هم این ایده ها را یا از وب سایت استادان خارجی بر می دارند یا از استادان دانشگهاهای دیگر بدست می آورند و در نهایت ارجاع درست و شایسته هم در کار نیست.

۲۷ آبان ۸۷ ، ۱۷:۳۸

سید امیر مرعشی

با عرض سلام
متاسفانه در ایران می بینیم که برخی افراد مقاله های چاپ شده دیگران را کپی می کنند و با نام خودشان مجددا چاپ می کنند (البته در مواردی که این موضوع شناسایی شود معمولا ژورنالها روشهایی برای برخورد با فرد خاطی در اختیار دارند، و معمولا با متقلب برخورد می شود). حالا شما فرض کنید برخی محققان ایرانی بیایند و گزارش فنی هم منتشر کنند. نتیجه این کار سه چیز است: اول، فراهم کردن لقمه آماده برای بعضی ها، که با انتشار این گزارش به صورت کامل یا ناقص از منافع آن بهره مند شوند، و دوم ایجاد مشکل برای نویسنده اصلی گزارش؛ برای اینکه مثلا اگر نتایج مربوطه قبلا در نشریه دیگری، و لو یک نشریه ضعیف و توسط یک محقق گمنام از یک دانشگاه گمنام تر، منتشر شده باشد، کلا اثبات اینکه مقاله اولی از روی گزارش فنی شما سرقت کرده بوده و نه گزارش شما از روی این مقاله، کاری مشکل است. شاید این مساله یکی از مهم ترین دلایلی باشد که تا کنون در ایران انتشار گزارش فنی باب نشده است. شما مکانیسمی می شناسید که در صورت بروز سرقت علمی از روی گزارش فنی، شما بتوانید حقوق خودتان را استیفا کنید؟ در پایان، ممکن است با انتشار این گزارش فنی چیزی هم عاید نویسنده گزارش نشود، در حالی که چاپ مقاله در ژورنالی ضعیف می تواند همه این مشکلات را حل کند.

استاد راهنمای من در آلمان برای نشان دادن پیشرفت پروژه هایش و دریافت گرنت گاهی به گزارش های فنی اش ارجاع می دهد. تیمی که برای اعطای گرنت تصمیم گیری می کند تیمی از داوران خبره و متخصص است و مدارک ضمیمه را به دقت مطالعه می کند و بر اساس آن تصمیم می گیرد. اما به نظر من این کار در ایران با شرایط فعلی شدنی نیست، چرا که کسی گزارش شخصی شما را نمی خواند که بخواهد بر اساس آن راجع به کیفیت کار شما تصمیم گیری کند. همه چیز فقط و فقط به تعداد مقالات آی اس آی مربوط می شود و بس (در موارد نادر ممکن است به ضریب تاثیر مقاله هم نگاه کنند، که فرق چندانی در صورت مساله ایجاد نمی کند). در چنین فضایی تکنیکال ریپورت چه کمکی می تواند بکند؟ آیا غیر از این است که ضررش بیشتر از منفعتش است؟

۲۷ آبان ۸۷ ، ۱۷:۱۹

با سلام

بحث و پیشنهاد گزارشات فنی بسیار جالب است و باب شدن این عمل در دانشکده ها و موسسات جلوی انتشار کارهای ارزنده در بعضی مجلات ضعیف را خواهد گرفت. واقعا بعضی ها حق دارند به خاطر لو نرفتن موضوعشان که ممکن است بیش از یکسال به 2 یا 3 مجله به داوری رفته است سرانجام آنرا در جایی ضعیفتر چاپ کنند و یافته های بعدی خود را به این مقاله اصلی اشان ارجاع دهند.

استادان علیه تقلب

این بلاگ به همت تعدادی از استادان دانشگاه‌های کشور ایجاد شده و هدف آن مبارزه با تخلف یا تقلب علمی در دانشگاه است

مقدمه

استادان موسس (الفبا)

استادان یا پژوهشگران حامی

حمایت

فهرست برخی از مجلات کم اعتبار

پیوندهای مفید

خلاصه آمار

بایگانی مطالب

آخرین مطالب

پربیننده ترین مطالب

محبوب ترین مطالب

مطالب پربحث‌تر

آخرین نظرات

Technical reports

نظرات (۱۲)

ارسال نظر

استادان علیه تقلب