علاقه وافر دانشجویان به انتشار مقاله

به نظرم میرسد که عطش دانشجویان کارشناسی ارشد برای انتشار مقاله هر روز بیشتر می¬شود. یکی از استادان من چندی پیش با عصبانیت تعریف می¬کرد که یک دانشجوی کارشناسی ارشد سابق او، بدون اطلاع¬اش مقاله¬ای را که نام استاد نیز در بالا آن نوشته شده بوده است به یکی از کنفرانس¬های داخلی فرستاده است. استاد روحش هم از آنجه در مقاله بود خبر نداشت اما نامش و اعتبارش برای پذیرفته شدن مقاله خرج شده بود. امروز نیز من یک ایمیل از یکی از دانشجویان کارشناسی ارشد (که حتی یک درس نیز با من پاس نکرده است) دریافت کردم که مقاله¬ای را برای من فرستاده است که می¬خواهد آن را تا ساعت 12 امشب به یکی از کنفرانس¬های داخلی بفرستد. با تعجب اسم خود را در بین نویسندگان دیدم با دانشجوی مربوطه تماس گرفتم و ناراحتی خود را از این که اسم من را روی مقاله¬ای زده است که همین امشب می¬خواهد آن را برای آن کنفرانس داخلی بفرستد نشان دادم. سعی کردم به دانشجو این موضوع را تفیهم کنم که اگر این کار را بکند از لحاظ حقوقی من می¬توانم مساله را پیگیری کنم (آیا واقعا چنین چیزی امکان دارد؟).

دانشجویان کارشناسی ارشد زیادی هستند که به جای آنکه به پایان¬نامه کارشناسی ارشد خود فکر کنند به دنبال داشتن مقاله هستند. وقتی از آنها می¬پرسی که چرا به دنبال مقاله هستند پاسخ این است که یا می¬خواهند پذیرش بگیرند یا می¬خواهند مشکل سربازی را با داشتن مقاله و نخبه شدن حل کنند. من تازه¬کار تازه فهمیدم که وقتی یک دانشجو درسی را با استادی بر می¬دارد هدف اصلی¬اش گرفتن توصیه نامه است نه یاد گرفتن درس.

به نظر می¬رسد که تمام این عطش از یک حس فرار به جلو نشات می¬گیرد. فرار از شرایط اقتصادی و اجتماعیی که دانشجو راه را در منتشر کردن مقاله می¬بیند.