تعداد مقالات مسولان کنفرانس

آقای دکتر ... که دو مقاله پذیرش شده در یکی از کنفرانسهای داخلی دارند
این نوشته را برای من و جمعی از همکاران فرستادند:

(ابتدا موافقت کردند که نام ایشان برده شود ولی بعدا پشیمان شدند)

با سلام و ضمن تشکر از راه اندازی وبلاگ استادان علیه تقلب
اخیرا نتایج پذیرش مقالات سومین کنگره ..... اعلام شده است که یک جنبه عجیبی دارد:

• تعداد مقالات پذیرفته شده دبیر علمی کنفرانس: 32 مقاله!!!!
• * تعداد مقالات پذیرفته شده برای سخنرانی دبیر علمی کنفرانس: 6 مقاله از 46 یعنی 13 درصد کل مقالات!!!

این گونه موارد مصداق چیست؟ میشود مصداق تقلب یا سو ء استفاده و اخلاق غیر آکادمیک باشد؟ فکر میی کنم اگر به اینگونه موارد و سوئ استفاده ها هم در وبلاگ پرداخته شود بهتر خواهد بود. آدرس و لینک کنفرانس:

سایت کنفرانس: ...

لینک نتایج داوری:
...

و جواب من این است:

سلام

بله نکته مهمی رو اشاره کردید. در کنفرانسها ممکنه تا مثلا حداکثر پنج مقاله از اعضای هیات داوری قبول بشوند ولی ۳۲ مقاله دیگر با هیچ عرفی فکر نمیکنم درست دربیاید.

در یکی از کنفرانسهایی که من سه سال پیاپی در هیات داوری اش بودم،
(International Conference on Computer Aided Design - ICCAD)

قانون داخلی کنفرانس تصویب شد که از اعضای هیات داوری کسی نمیتوانست بیش از سه مقاله ارسال کند (و بعد از ارسال و قبولی مقاله هم کسی حق نداشت اسامی نویسندگان را عوض کند) و رییس هیات داوران هم معمولا محدودیتهای بیشتری را روی خود اعمال میکنند.

سال قبل از آن محدودیت پنج مقاله بود ولی باز هم این شاءبه وجود داشت که اعضای کمیته داوری یا بر حسب تعارف یا به صورت ناخودآگاه یا حتی بدتر، با هوای همدیگر را داشتن و پارتی بازی کردن مقاله های خودشان را بیشتر قبول میکنند. این نکته را هم باید بگویم که قبل از خود جلسه داوری، هر یک از اعضای کمیته داوری بدون اینکه داوری بقیه را ببیند، نظرات خود را درباره هر مقاله در سیستم وارد میکند (بدون دیدن اسم نویسندگان یا دانشگاهشان). از شب قبل از جلسه حضوری اعضای هیات داوری، نظرات دیگر اعضای کمیته درباره مقاله های مربوط به آن کمیته در دسترس اعضای کمیته قرار میگیرند و در جلسه حضوری هر کسی راجع به مقاله ای که داوری کرده نظر میدهد و بعد از بحث تصمیم گیری میشود. در تمام این مدت کسی جز دبیر کنفرانس از اسامی نویسندگان مقاله با خبر نیست. فقط در مواردی که احتمال تقلب داده میشود یا دلیل محکمی برای فهمیدن اینکه نویسنده مقاله کیست، فقط رییس کمیته مقاله از نام نویسندگان مطلع میشود و تصمیم میگیرد که آیا مقاله با توجه با داده های موجود باید رد شود یا نه.

این نکته را هم بگویم که همه کنفرانسها این طور داوری نمیشوند. مثلا در کنفرانس اف پی جی ای، اسامی نویسندگان معلوم است. و بر خلاف آی سی کد که هر داوری حداکثر سه سال متوالی میتواند در هیات داوران باشد و حداقل سه سال باید از داوری کنار بکشد، در کنفرانس اف پی جی ای بعضی داوران هستند که سالهاست در کمیته داوری هستند. نکته مهم این است که شاءبه پارتی بازی وجود نداشته باشد همانطور که مثلا در هیات داوران کنفرانس اف پی جی ای یکبار این بحث مطرح شد که اروپاییها فکر میکنند این کنفرانس بیشتر تمایل به پذیرش مقالات از دانشگاههای امریکا دارد تا اروپا و در جلسه بحث شد که آیا چنین است واقعا و چه باید کرد که این دید از بین برود.

این نکته هم مهم است که در تمام کنفرانسها - تاکید میکنم تمام کنفرانسها - وقتی مفاله یک نفر یا حتی مقاله کس دیگری از همان دانشکده - در کمیته مورد بحث قرار میگیرد، شخص باید از جلسه بیرون برود. هیچگونه دسترسی به داوری بقیه هم ندارد و نخواهد داشت.


مهم این است که کل روش داوری تا حد ممکن شفاف باشد تا شاءبه پارتی بازی پیش نیآید. عقل جمعی باید این را بفهمد که اعتبار کنفرانس مهمتر از منافع شخصی است.


به هر حال امیدوارم به این گونه مسایل بیشتر دقت کنیم و بحث کنیم. مسلما هر قانونی را برای سیر داوری مقالات در نظر بگیریم معایبی خواهد داشت - از جمله رد کردن مقالات خوبی از هیات داوران - که باید دید آیا با توجه به فرهنگ غالب جامعه دانشگاهی ما آیا محاسن این روش از معایبش بیشتر است یا نه. و البته این قوانین هم باید هر چند سال یکبار عوض شوند که جلوی سوء استفاده های احتمالی گرفته شود.


متشکرم

کیارش