کنفرانسی که اصلاُ وجود نداشت

نظر یک خواننده محترم

On reading the following article in IRNA

http://www.irna.ir/View/FullStory/?NewsId=802719

I am persuaded to convey the following two suggestions for consideration. You may even wish to devote a blog article to it. If so, I hereby grant the permission to reproduce, in full or in part (with a mention of the source), the following in any blog that you may write in future regarding the subject matter.

First, I sincerely believe that the scope of the present blog is too narrow (more precisely, with the passage of time, it appears to have become narrow) and needs to be broadened. One cannot bring about a positive change in any community (here, the academic one) by merely reporting on the deplorable events taking place in that community. I believe that the blog should accommodate a major section where contributors write about issues from which one can derive a sense of pride; a sense that it is not all doom and gloom; a sense that while there are some who commit fraudulent acts, there are also some who work honestly and conscientiously.


Second, recently I was able to watch the Iranian television series «Taraneh-ye Madari» (sadly, I must to confess, on one of the probably not-so-legal Internet sites specialising in Iranian films and television series), directed by Mr Hossein Sohelizadeh. As you may be aware, some scenes of this series show events taking place in a particular lecture room at some university in Tehran (it is one of the newer universities which I do not know). My memories of these scenes, combined with the issues raised in the above-indicated article published by IRNA, were the two things that prompted me to write this letter. In two or three of the scenes, one sees a university professor teaching some elementary course on electricity and magnetism to first-year university students.

Assuming that these scenes are constructed on the basis of reality (that a lecturer or a university professor has been advising the writers and the director on how university lectures are delivered
now-a-days), I am inclined to believe that these scenes reveal to us (at least to me) what may be wrong in teaching at some Iranian academic institutions, and what can be done to correct these wrongs. In one scene, the professor apparently talks about the electric field due to a point charge (in another one he talks about the EM waves emanating from a source at some long distance from the observer), and his way of conveying the details is remarkably reminiscent of the way some 100 years ago reading and writing were taught at traditional Maktabs (actually, the television series «Ruzegar-e Gharib» provides a vivid image of how teaching took place in one such Maktab in Tehran): learning by memorising, without any critical element built into the process. The professor presents the subject under discussion in such a way that any impartial observer would wonder why any intelligent student would want to study this subject, or even why an intelligent student would want to sit through the course at issue. Remarkably, the first-year student Pouya proves to be a far better teacher than this particular lecturer --- in one of the scenes, we see him teaching his fellow students some matrix algebra, and he does it rather well (although I discern some remnants of the reprehensible teaching method of Pouya's teacher in Pouya's teaching): there is life and conviction in his words.

This contrast between the teaching methods of a relatively old lecturer/university professor (someone in his forties or early fifties) and a young individual (an 18-year old fresher, who incidentally always reminded me of the young Bill Gates) may suggest that due to a variety of reasons (e.g. the availability of the modern communication systems, such as the Internet, the messaging habit of the young with their mobile phones) the younger generation may be more savvy at communicating.


What can be done to improve teaching methods? Here is one suggestion. I believe that major academic institutions in Iran should establish prestigious Chairs (named after so many great names that Iran is so rich of --- one may think of The Khayyam Chair in Mathematics, The Jamshid Kashani Chair in Astronomy, or even Computer Science, or Computational Physics, etc.), and invite first-class university teachers to these Chairs, with the explicit requirement that during their tenures (which may extend a period of 3 months) these people provide a serious course on a serious subject matter. It is important to bear in mind that "big" names are not always the best teachers; it is therefore important not to fall into the trap of spending a great deal of financial resources on e.g. a Nobel Laureate who actually is known to be a mediocre teacher; it is far better to appoint an individual to one such Chair who is known to be a good teacher. I name one name: Professor John Cardy of University of Oxford is a rare breed of a first-class scientist who is also a virtuoso lecturer (Professor Ian Affleck of University of British Columbia, Vancouver, is yet another one). He uses blackboard in exactly the same way that a first rate army general uses the battle field; nothing that he writes on the blackboard (yes «blackboard», the only medium that in my opinion is suited for proper teaching --- it provides the students with the opportunity to see with their own eyes a master at work) is unrelated to what he talks about an hour later.

I believe that if major universities in Iran would arrange a continuous flow of scientists of this calibre through Iran's academic system, the undertaking will revolutionise many aspects of science in Iranian universities. Of course, my statement should not be misconstrued as suggesting that Iran had deficit in first-class teachers/scientists. My statements merely reflect my admittedly narrow perspective on the state of the academic education in Iran, mainly derived from the contents of the above-mentioned article published by IRNA and the assumption that the relevant scenes from the above-mentioned television series «Taraneh-ye Madari» may be representative of what in reality may take place in some lecture rooms of some institutions of higher education in Iran (I take this artistic depiction of lecture rooms rather seriously, since the correlation in a number of events in the above-mentioned scenes reveal a great deal of information to me. Examples: the way students take notes is revealing --- they appear utterly passive and not engaged, which, given the quality of lecturing, does not come as a surprise to me; the lecturer asks a supposedly difficult question, which Pouya supposedly answers by scribbling an incomprehensible mathematical formula, involving sines and cosines, on black board, without uttering a single word, followed by a statement of deep admiration by the professor regarding the intellectual prowess of Pouya, which suggests to me the entertainment by the professor of a very strange view of what constitutes true understanding --- the *form*, as reflected in the impressive-looking mathematical formula on blackboard, proves to take precedence over what can be expressed intelligibly and, importantly, in a way that can be understood by all present in the lecture room; I was depressed to witness the awe inspired in the professor and students alike by seeing Pouya scribbling an impressive-looking formula on blackboard, without critically asking "Now, what does it all mean?".). After all, there must be a fundamental reason for why only a small fraction of the top-3000 students entering universities in Iran are attracted to basic sciences.

Yours sincerely,


BF.

تدوین لایحه برخورد با موسسات خرید و فروش پایان نامه

خبر زیر از اعتماد 25/8/88 امیدوار کننده است:
مدیرکل دفتر حقوقی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری از تدوین لایحه برخورد با موسسات خرید و فروش پایان نامه خبر داد و گفت؛ بر اساس این لایحه مسوولان موسسات غیرقانونی مرتبط با آموزش عالی کلاهبردار شناخته می شوند. محمود کاظمی در گفت وگو با مهر با اشاره به بررسی لایحه برخورد با موسسات آموزش عالی غیرمجاز که پیش از این در کمیسیون لوایح دولت نهم در دست بررسی بود، گفت؛ هم اکنون این لایحه مجدداً به وزارت علوم بازگردانده شده تا این وزارتخانه پس از بررسی و احتمال تغییر آن را به دولت ارجاع دهد. وی اظهار داشت؛ لایحه در دولت نهم با تغییراتی در راستای حبس زدایی مواجه شده بود که پس از بازگشت، وزارت علوم مانند لایحه قبلی آن را تکمیل کرده و با تاکید بر کلاهبردار شناخته شدن مسوولان موسسات آموزش عالی غیرمجاز، مجازات آنها را زندان در نظر گرفته است.

مدیرکل دفتر حقوقی وزارت علوم گفت؛ با اعمال حبس زدایی برای مسوولان این موسسات امکان تبرئه برای آنها به وجود می آید و تجربه دانشگاه هاوایی دوباره تکرار می شود. وی اظهار داشت؛ این لایحه تمامی موسساتی را که باید در صورت فعالیت درخصوص آموزش عالی از وزارت علوم مجوز بگیرند اما بدون مجوز فعالیت می کنند دربر می گیرد.

کاظمی افزود؛ البته موسسات مرتبط با خرید و فروش پایان نامه و طرح های تحقیقاتی نیز مشمول این لایحه می شوند و مسوولان آنها نیز مانند سایر موسسات غیرمجاز کلاهبردار شناخته خواهند شد.

خبرگزاری مهر هفته گذشته از تبلیغات موسسات غیرمجاز فروش پایان نامه بر سطح آسفالت خیابان های پایتخت خبر داده بود.

گزارش انجمن معتبر SIAM از چند سرقت علمی

مطالعات این انجمن نشان داده که دو مولف هندی (یکی استاد و دیگری دانش‌جو) در ۵ مفاله که برخی از آن‌ها در مجلات و کنفرانس‌های سیام چاپ شده از مقالات دیگر کپی شده است. این گزارش جالبی است و نشان می‌دهد که طرز فکر این دو نفر چه‌قدر به متقلبان بومی ما نزدیک است، استاد میگوید که دانش‌چو بدون اطلاع او و پس از جعل یک ایمیل برای او، مقاله‌ی تقلبی را ارسال کرده (درحالی که خود او در وبگاهش همه‌ی این مقالات را آورده است!‌) دانش‌جو هم همه‌ی مطالب «استاد» را تایید و اقرار می‌کند که خودش متقلب اصلی است و استاد کاملا بی‌گناه! نامه‌ی این دو نفر به سیام خیلی خواندنی است.

گزارش تصویری مهر از تبلیغات خیابانی

سوء پیشینه آکادمیک

بنام خداوند هستی و هم راستی

در نطام جزا رسم است که برای هر مجرم پرونده ای دائمی تشکیل می شود. از طرفی در بسیاری از موارد استخدامی، انتخاباتی، یا اعطای بعضی از امتیازات (مثل بورس) مسئولین مربوطه از متقاضی برگ عدم سوء پیشینه طلب میکنند. در این صورت پرونده دائمی مجرمین تعیین کننده و مورد مراجعه است.

چرا چنین سنت عاقلانه و منطقی در محیط های آکادمیک جاری نشود؟ اگر هر خلاف آکادمیک دانشجو و استاد پس از رسیدگی و اثبات، صرف نظر از بخشودگی یا محازات در پرونده آکادمیک او به صورت دائمی ثبت شود، این پرونده در بسیاری از موارد حساس اعطای پست های آکادمیک، اداری یا سیاسی میتواند مورد مشورت مقامات مسئول قرار گیرد. در این صورت تصور کنید که یک مقام مسئول هنگام بررسی سابقه یک فرد برای تصدی پست متوجه شود که نامزد مربوطه در پرونده دانشچوئی اش مورد کپی کردن رساله یا مقاله دارد و به هر صورت، باتحمل یابدون تحمل مجازات، فارغ التحصیل شده است. در چنین حالتی شاید این شخص را، به عنوان مثال، به عضویت هیات ممیزه نپذیرند.
چه خوب است که در قوانین ومقررات مربوطه پیش بینی شود تا هیچ انتصاب یا انتخاب برای پست هائی که درستی، امانت و دقت لازمه انجام وظائف آن است انجام نشود مگر برگ عدم سوء پیشینه آکادمیک رویت شود. همچنین است مواردی چون انتخاب پژوهشگر نمونه، استاد نمونه یا چهره ماندگار. زیرا اگر افرادی با این سوابق خلاف با این عناوین به افکار عمومی معرفی شوند، هرچند که کارهای علمی ارزنده در پرونده خود داشته باشند، حداقل این عناوین نزد هم دانشگاهی ها ودانشجویان آنها اعتبار نخواهد داشت.
البته در نگهداری سوابق سوء آکادمیک رعایت نهایت دقت ضروری است تا آبروی افراد به میان نیاید.

پژوهشگر برجسته‌ی سلول‌های بنیادی از کره‌ی جنوبی به تقلب محکوم شد

وفای به قول

با سلام،


در پستهای قبلی در رابطه با پایان نامه ای صحبت کردم که در دانشگاه تهران در رابطه با تقلب کار شده است. در زیر چکیده پایان نامه آمده است. به هر حال چائوشسکویی شدن علوم در ایران ریشه در رفتارهای تبه هنجارسازی شده ای دارد که در دوران دبیرستان و دبستان نهادینه می شوند.


با تشکر


نادر نقشینه



ادراک از ساختار هدفی کلاس،اهداف پیشرفت و عملکرد تحصیلی قبلی با تقلب گزارش شده دانش آموزان رشته های ریاضی –فیزیک و علوم انسانی

تقلب تحصیلی عمل عمدی و هدف محور است که برای کامل کردن تکلیف وبه منظور افزایش یا ثابت نگه داشتن نمره در یک دوره استفاده می شود(بلک برن،1998). تقلب تحصیلی به عنوان فریبکاری ،نابهنجاری،رفتار خطا،رفتار خلاف قانون ،تحریف و سرهم بندی کردن نیز تعریف شده است.

با هدف بررسی رابطه رشته تحصیلی ،عملکرد تحصیلی قبلی،ادراک از ساختار هدفی کلاس و اهداف پیشرفت با تقلب،265(115 ریاضی-فیزیک و150 علوم انسانی ) دانش آموز پایه دوم دبیرستان به روش نمونه گیری مرحله ای از منطقه 12 شهر تهران انتخاب شدند .این دانش آموزان به پرسشنامه ادراک از ساختار هدفی کلاس و اهداف پیشرفت(میگلی و همکاران،2000) و پرسشنامه تقلب(آندرمن و همکاران ،1998و میگلی و همکاران،2000) پاسخ دادند.نتایج حاکی از آن است که رشته تحصیلی با تقلب خودگزارش شده رابطه مثبت و معنادار دارد(علوم انسانی بالاتر از ریاضی-فیزیک).عملکرد قبلی ،ساختار هدفی تبحری و اهداف تبحری با تقلب رابطه منفی معنادار دارد.بین ساختار هدفی رویکرد-عملکرد و اجتناب-عملکرد و اهداف رویکرد-عملکرد و اجتناب-عملکرد با تقلب رابطه معناداری وجود ندارد.بنابر یافته هامی توان گفت:

-دانش آموزانی که عملکرد تحصیلی قبلی پایینی دارند نسبت به دانش آموزان با عملکرد تحصیلی قبلی بالا ،تقلب بیشتری را گزارش می کنند،

-در ساختار هدفی تبحری کلاس که در آن بیشتر تاکید بر یادگیری و اجتناب از مقایسه است،دانش آموزان کمتر مرتکب تقلب می شوند،

-دانش آموزان با اهداف تبحری که خود-بهبودی را نتیجه خود-کوششی می دانند و موفقیت تحصیلی را در یادگیری مفاهیم و تلاش می دانند ،تقلب کمتری را نیز گزارش می کنند،

-ماهیت رشته تحصیلی در میزان تقلب نقش دارد،

از نظر دانش آموزان مورد بررسی نمره و تاکید بر رقابت مهمترین عامل تقلب محسوب می شود.

این چکیده برگرفته از پایان نامه کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی است که توسط سمیه قادری و به راهنمای دکتر الهه حجازی در سال تحصیلی 87-88 انجام شده است.

نقش قوانین و آیین نامه ها در کاهش و افزایش میزان تقلب علمی و اخلاقی

بخش نخست: مقاله و رساله دکتری

1- در تمامی کشورهای دنیا به ویژه کشورهای جهان سوم که دولت ها قدرت بلامنازع سیاست گذاری های کلان هستند منع یا گسترش امور با وضع و اعمال سیاست های تشویقی یا تنبیهی توسط دولتمردان صورت می گیرد. بدیهی است مذموم یا ممدوح بودن این سیاست ها و نزدیکی و یا دوری آنان به خواست واقعی جوامع مخاطب، متناسب با میزان منتخب بودن تصمیم گیرندگان از سوی آحاد جامعه و در واقع درجه مردم سالاری هر کشور تعیین می گردد.

2- به باور نگارنده در طی سالیان اخیر سیاست مشهود دولت ها در بخش آموزش عالی کشور گسترش دوره های تحصیلات تکمیلی و الویت و تقدم فعالیت های پژوهشی بر امور آموزشی در دانشگاه ها بوده است و آیین نامه ها و قوانین تشویقی و تنبیهی متعددی در راستای گسترش این سیاست تهیه و تدوین گردیده اند. تردیدی نیست که اعمال این آیین نامه ها و به دنبال آن بسط چنین سیاست هایی مسائل و مشکلاتی را نیز علاوه بر آنچه که هدف اصلی تدوین کنندگان بوده است پیش آورده اند که نزول منزلت معلمی و تعهدات اخلاقی در دانشگاه ها و افزایش تقلب علمی نشانه هایی از تبعات منفی به کارگیری چنین قوانینی است. هدف نوشتار انتقادی حاضر بیان عوارض جانبی اجرای تعدادی از این قوانین (که ناظر به فعالیت های دانشجویان در مقطع دکتری و یا ارتقاء اعضاء هئیت علمی هستند) و ارتباط آنان با نزول تعهدات علمی و اخلاقی در دانشگاه ها می باشد. امید است در صورت یافتن فرصت کافی، نتایج اجرای تعدادی از این آیین نامه ها در طی چند مقاله کوتاه مورد نقد و بررسی قرار گیرند.

3- بهتر است مسئله با موضوع روز یعنی ارسال مقالات سایرین به نام خود به مجلات شروع شود و برای درک مشکل مناسب است تا از دید یک دانشجوی دکتری به آیین نامه ضرورت پذیرش مقاله بهعنوان شرط لازم برای دفاع نهایی از رساله نگاه شود. دانشجویی را تصور کنید که بخش قابل توجهی از دوره جوانی خود را صرف تحقیق در زمینه ای کرده است که بنا به دلایلی که می تواند در هر کار تحقیقاتی پیش آید امکان چاپ به شکل یک مقاله بین المللی را ندارد (که به اعتقاد نویسنده به هیچ وجه از ارزش کار انجام شده توسط وی در صورت تائید صاحبنظران آن رشته نمی کاهد) در حالیکه آیین نامه ها و قوانین این دوره امکان فراغت از تحصیل وی را در صورت عدم چاپ یا پذیرش مقاله غیرممکن می سازد. فشارهای اجتماعی موجود در جامعه از قبیل ملقب ساختن این برگزیدگان علمی به لقب دکتر از بدو پذیرش در مرحله دکترا را نیز به همه مشکلات دیگر اضافه نمایید. حال این جوان که جزء منتخبین رشته خود است چه چاره ای برای حل مشکل دارد؟ اگرچه در این شرایط نیز هرگونه کار خلافی قابل توجیه نیست ولی آیا قبول می نمایید که بخشی از مشکل تقلب در این مقطع به وجود چنین قانونی برمی گردد؟ مخاطبین محترم بهتر می دانند که در اغلب دانشگاه های معتبر دنیا شرط فراغت از تحصیل در مقطع دکتری الزاما چاپ مقاله نیست و در واقع در بسیاری از موارد مقاله یا مقالات دانشجو پس از فراغت وی از تحصیل تهیه و ارسال می گردند.

شاید از نگاه تدوین کنندگان آیین نامه اجرای این قانون ضروری باشد زیرا آنان نیز به توان موسسات آموزش عالی کشور در انجام فعالیت های پژوهشی اصیل با دیده شک می نگریستند و تنها راه حل مشکل را نیز تائید کار انجام شده توسط سایرین به ویژه داوران خارجی می دانستند. در واقع عدم اعتماد به نفس سیستم آموزش عالی کشور به خود از یک سو (که شاید ناشی از تعجیل در راه اندازی این دوره در مقیاس بزرگ در دانشگاه های متعدد باشد) و وجود نوعی رودربایستی اعضاء هئیت علمی از یکدیگر در خصوص انتخاب اساتید واجد شرایط برای فعالیت در این مقطع از سوی دیگر موجب گردیده است که تمامی فشارها، جرایم و عواقب مربوطه به دانشجو منتقل گردد. به واقع به جای اینکه صلاحیت علمی و شخصیتی اساتید برای فعالیت در چنین مقطع مهمی مورد ارزیابی قرار گیرد و اثبات گردد با تسامح در این امر و تقریبا دادن فرصت به همه اعضاء هئیت علمی، مدرک دانشجو به گرو کشیده می شود. نویسنده این متن اعتقاد دارد بخشی از تخلفات صورت گرفته در سالیان اخیر به وجود چنین آیین نامه ای برمی گردد و بر این باور است که اگر اعتبار علمی و شخصیت انسانی اساتید همراه با محدودیت های جدی در خصوص تعداد دانشجویانی که می تواند توسط هر عضو هئیت علمی تربیت شود به عنوان مبانی پذیرش دانشجوی دکتری در نظر گرفته شوند ضرورتی به گروکشی مدرک دکتری دانشجو در مقابل چاپ مقاله و در نتیجه افزایش احتمال تقلب نخواهد بود. بدیهی است اگر شرط و جریمه ای نیز در مورد مقاله لازم باشد اعمال شود باید به استاد راهنما و نه دانشجو تحمیل گردد. به طور مثال می توان اساتیدی را واجد شرایط راهنمایی دانشجوی دکتری دانست که تعداد مشخصی مقاله از مجموعه کارهای آنان در مقطع تحصیلات تکمیلی استخراج گردیده باشد و در این میان محتمل است که بخشی از نتایج فعالیت آنان در مقطع مذکور نیز به چاپ مقاله منجر نشوند.

در بخش بعدی این نوشتار آیین نامه های تشویقی در چاپ مقالات علمی که به شکل دیگری موجب نزول شئونات اخلاقی در دانشگاه ها شده اند مورد نقد و بررسی قرار خواهند گرفت.

سید حسین امیرشاهی مهر 1388
[e-mail]

ScienceInsider: ایران می‌گوید کپی کردن پاراگراف‌ها «دزدی علمی نیست»