سلسله گزارش‌های «مهر» در مورد تقلب و سرقت علمی در کشور

برخورد وزارت علوم با متقلبان علمی / کل تولیدات علمی را زیر سئوال نبریم

دزدیهای علمی فراوان است/ از فتح الله مجتبایی هم دزدی علمی کرده اند

تقلبات علمی به حیثیت علمی کشور لطمه می زند / مقاله هم خریدنی شده!

سابقه تقلبهای علمی در ایران / سارقان علمی باید افشا شوند

وجود تقلبهای علمی در دانشگاه آزاد/ متقلبین باید بودجه های دریافتی را بازگردانند

نمونه تقلبهای علمی در کشور زیاد است/ اظهاراتم را مستند می‌کنم

تهیه پروتکل بازدارنده تقلبهای علمی در وزارت بهداشت

سارقان علمی قابل شناسایی هستند / نگران توسعه دزدیهای علمی هستیم

بکارگیری نرم افزار تقلب یاب برای مقالات علمی در وزارت بهداشت

متقلبان علمی مجرمند/ مجلس برای برخورد با متقلبان علمی قانون تدوین کند

ایجاد منشور اخلاقی برای پیشگیری از تقلبهای علمی

نحوه برخورد با تقلبهای علمی در کشور / متقلبین از دانشگاه اخراج می‌شوند

محرومیت متقلبان علمی از ارتقاء / پیگیری یک تخلف علمی در دانشگاه تهران

صفحه فروشی در برخی مجلات علمی! / کشف یک متقلب علمی در دانشگاه تبریز

تقلب دو ایرانی منجر به خرده گیری یک دانشمند استرالیایی شد

لزوم ایجاد سیستم اطلاعاتی از مستندات علمی / برخی اساتید کم حوصله اند

دزدی اندیشه از دزدی کالا بدتر است / بیسوادی در تولیدعلم عامل تقلب علمی

ایجاد گروهی ویژه در فرهنگستان علوم پزشکی برای پیشگیری از دستبرد علمی

خرید نرم افزار 10 هزار دلاری برای جلوگیری از تقلب علمی در تربیت مدرس

شائبه تقلب علمی در رشته‌های فنی را تأیید نمی‌کنم/گاهی محقق غفلت می‌کند

تقلب علمی در علوم پایه کمتر وجود دارد

شاهد یک تخلف علمی جدی در دانشگاه علوم پزشکی تهران بوده ایم

تقلب علمی از عالم نماها برمی آید / ملاک دانشمندی کمیت مقاله نباشد

سیاستهای غلط علمی عامل تقلب هستند/ مقاله تنها ملاک تشویق شده است

واکنش پروفسور جمشیدی ودکتر بزرگ‌نیا پس از مقاله‌ی Nature

پروفسور محمد جمشیدی: دانش‌آموخته‌ی دانشگاه شیراز، استاد دانشگاه نیومکزیکو، عضو فعال IEEE .و با سابقه‌ی کار در ناسا

-----Original Message-----
From: Mo Jamshidi
To: [e-mail]
Sent: Thu, 23 Oct 2008 12:07 pm
Subject: Re: Plagiarism in Iran

Dear Fredun
Thank you bringing this up. As editor-in-chief of 4 journals I confront these authors work on a weekly basis. I will be very careful about that, but if they do not refer to others' works.
Mo

On Thu, Oct 23, 2008 at 11:29 AM, wrote:


Dear all:

Copying the work of others and publishing it under the own name, is called 'plagiarism.' It is nothing new or confined to a specific country, but in recent years plagiarism has reached such a level that is threatening the credibility of real research work of academics in Iran.

An obvious reason for this trend is that now even small universities around the country have hundreds, if not thousands, of Ph. D. and MS students. These students and their supervisors have to publish their works in Iran and in international journals in order to graduate or be promoted.

The prominent Journal Nature has just published an article about this problem in Iran by referring to a paper by Massoumeh Ebtekar, a biologist and former deputy of President of Iran, that is entirely copied from other scientific papers. The article is attached here.

To fight plagiarism in Iran a group of professors at Sharif university, in cooperation with colleagues at other universities, have launched a 'blog' called Professors against Plagiarism. They are asking university colleagues everywhere to join and help them in their efforts.

Regards,

Fredun Hojabri

دکتر یوسف بزرگ‌نیا: دانش‌آموخته‌ی دانشگاه صنعتی شریف و استاد دانشگاه کالیفرنیا برکلی.

-----Original Message-----
From: Yousef Bozorgnia
To: [e-mail]
Sent: Thu, 23 Oct 2008 6:41 pm
Subject: Re: Plagiarism in Iran

Dear Dr. Hojabri:

Attached is an example paper submitted few months ago from Iran for possible publication in a journal, and it happened that the journal sent it to me to review. I deleted the names of the authors. You can see how they copied paragraphs after paragraphs from the work of others without making any references. One of the authors is a famous faculty member in Iran (not at SUT).

Thanks,
Yousef

و بخش‌هایی از داوری او از‌ یک مقاله‌ با مولفان ایرانی (با حذف نام و عنوان مقاله) فقط برای اطلاع و آموزش به همه که برخی داوری‌ها با چه دقتی انجام می‌شود.

با تشکر از دکتر فریدون هژبری

مقاله‌ی جدید مجله‌ی شهروند امروز

ضمنا این لینک فهرست ۲۲ مقاله‌ با مولفان ایرانی است که نرم افزار DejaVuٰ(مورد اشاره‌ی در این مجله) بخش‌هایی از آن‌ها را کپی تعداد دیگر مقالات تشخیص داده است. اگر برروی شماره‌ی مقاله کلیک کنید و توضیحات مربوطه را بخوانید، مشخص می‌شود که تعدادی از این مقالات کارهای کاملاً متفاوتی هستند و برخی‌شان حاوی درصدی (بعضاً قابل توجه‌) از مقالات قبلاً چاپ شده‌اند.

هم‌چنین بد نیست نامه‌ی آقای دکتر «جان پاسیورا» که مقاله‌ی تقلبی از کار او بسیار مشهور شد را، از صفحه‌ی ۲۵ این مجله بازنویس کنیم. حاوی نکات جالبی است:

دکتر حسین آخانی عزیز،
از نامه‌ شما سپاسگزارم. همانطور که گفتید، رفتاری که شما به آن اشاره کردید در هرجا ممکن است اتفاق بیفتد. جامعه پژوهشی ایران همان برخورد مناسبی را انجام داد که از آن انتظار می‌رفت. اما بیشتر باید نگران شرکت Medwell بود که پیش از هر چیز ناتوانی‌اش در داوری درست مقالات امکان رخ‌داد چنین سرقت‌هایی را به وجود می‌آورد. نمی‌دانم شما در ایران چقدر نفوذ دارید، اما برحذر داشتن دانشمندان‌تان از انتشار مقاله در ژورنال‌های بدنام گام بزرگی به پیش خواهد بود.
با احترامات فائقه،
جان پاسیورا

اقدامات فرهنگستان علوم پزشکی علیه سرقت علمی

با تقدیر و تشکر از دکتر رضا ملک زاده

پاسخ آقایان داداشی و احمد زاده

مقاله‌ی موضوع این نامه.
ظاهراً همه‌ی مقالات جعلی «مروری» و «کار دانش‌جو»ی بی‌پناه و بی نام و نشان است و تنها «مولف ِ» مقاله‌ی جعلی ِ مورد ِ بحث که حاصل سال‌ها پژوهش یک استاد مشهور استرالیایی را با یک حرکتِ سریع ِ «کات و پیست» به نام خود کرده هیچ نقشی در این تقلب بی‌پروا ندارد!
خوب است آقای داداشی در مورد این مقاله هم توضیح دهند.

.

جواب Nature به یادداشت خانم ابتکار در مورد مقاله اش

پاسخ‌های خانم دکتر ابتکار به مقاله‌ی‌ پیشین این مجله را می‌توانید این‌جا بخوانید.

ترجمه:

مقاله ایرانی بنظر آشنا می آید!
یک مقاله تلخیصی نوشته معصومه ابتکار- معاون سابق رییس جمهوری ایران و یک ایمونولوژیست در دانشگاه تربیت مدرس تهران - پس از آنکه مورد اتهام کپی برداری قرار گرفت از یک مجله ایرانی حذف خواهد شد.
این مقاله زمانی مورد توجه قرار گرفت که مجله نیچر (طبیعت)‌ گزارشی درباره سایت اطلاع رسانی دجا وو (یادم اومد) که به انتشار نام مقاله های مظنون به کپی برداری می پردازد در مرکز پزشکی دانشگاه ساوت وسترن تگزاس در شهر دالاس منتشر کرد. تیم هارولد گارنر - مسوول وب سایت - متوجه شدند تعداد زیادی از این مقاله ها در مجله ها و وبلاگهای فارسی منتشر شده اند.
چیزی که باعث توجه به ایرانیان شد یک مقاله درباره آلودگی هوا و سیتوکین بود که در سال ۲۰۰۶ در مجله ایرانی آلرژی آسما و ایمونولوژی منتشر شده بود (م. ابتکار Iran. J. Allergy Asthma Immunol. 5, 47–56; 2006). وبسایت مذکور اعلام کرد که ۸۵ درصد این مقاله از ۵ مقاله دیگر - هر کدام ۵ تا ۳۰ درصد - نوشته سایر پژوهشگران گرفته شده است.
خانم ابتکار - که سخنگوی دانشجویان مسوول گروگانگیری ۵۲ آمریکایی در سفارت آمریکا در تهران از ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۱ بود - تنها مولف مقاله مذکور بود. او در سال ۱۹۹۷ به معاونت رییس جمهوری آقای خاتمی رسید و در سال ۲۰۰۷ منتخب مردم تهران در شورای شهر تهران شد.
خانم ابتکار به ایمیلهای مجله نیچر پاسخ نداده اند و در دسترس نمی باشند. اما ایشان در یک پاسخ کتبی به وبسایت دجاوو که در وبلاگ شخصی ایشان موجود است اذعان کرده اند که برخی از پاراگرافها بدون ذکر ماخذ مورد استفاده قرار گرفته اند که خطایی آشکار است. ایشان دانشجوی دستیارشان را مسوول این اشتباه دانسته اند. ایشان در ادامه گفته اند: من برای خطاهایم پوزش می طلبم و در آینده در تهیه مقالات و گزارشهایم دقت بیشتری خواهم کرد. ایشان ادامه داده اند که وبسایت مذکور در محکوم کردن افراد و مخدوش کردن آبروی ایشان زیاده روی کرده است.
یان مودوی - یک تاکسوکولوژیست در کینگز کالج لندن که مولف یکی از مقاله های بکار رفته در تهیه مقاله خانم ابتکار است - با این جواب راضی نشده است. او می گوید:‌ مقاله یک تکه برداری واقعی از کار دیگران است؛ کلمه به کلمه و خطا به خطا.
محمد اسلامی سردبیر the Iranian Journal of Allergy, Asthma and
Immunology, به نیچر اطمینان داده است که مقاله مذکور حذف خواهد شد و ژورنال مذکور در سرمقاله ای بر سیاستش در برابر کپی برداری تاکید خواهد کرد

دانشیار یا استاد‌ تمام‌، در چه زمینه‌ای؟

همه می‌دانیم که یکی از مشکلات آیین‌نامه‌ی فعلی و جدید ارتقا یا بهتر بگوییم نحوه‌ی اجرای آن‌ها، اولویت دادن و ترغیب «تعداد» مقالات و کم ‌توجهی به «کیفیت» آن‌هاست. اما مشکلی دیگر در ارتقا به مرتبه‌ی دانشیاری و استادتمامی بی‌توجهی به این مهم است که متقاضی در چه زمینه‌ای از رشته‌ی خود متقاضی ارتقا است. این امر موجب شده است که برخی در هر زمینه‌ای دانشچوی ارشد و دکتری بپذیرند و از محصول کار آنان و مقالات چاپ شده بهره‌مند شده و بعضاً از این‌طریق به مرتبه‌ی بالاتر ارتقا یابند، بدون آن‌که متناسب با سطح دانشیاری یا استادی در زمینه‌ی خاصی تخصص کافی داشته باشند.

به نظر بنده فردی مستحق دانشیاری یا استادی است که در یک یا چند زمینه‌ی محدود و کاملاً مرتبط با هم صاحب ایده‌ی نو باشد و آن‌را در مقالات تخصصی فقط در آن زمینه‌ها (و در مجلات تخصصی مربوطه‌) به اثبات رسانده باشد. منظورم از «زمینه‌» هم دست‌کم «زیرزیررشته» است. مثلاً اگر مهندسی یا علم کامپیوتر را یک رشته بگیریم و شاخه‌ی نظری آن‌را یک زیررشته‌، فرد متقاضی باید توانایی خود را در یک یا چند زمینه‌ی شاخه‌ی نظری (مثلاً در زمینه‌ی الگوریتم‌های تقریبی+تصادفی+..) به اثبات رساند. به‌عبارت دیگر یک فرد نمی‌تواند مدعی دانشیاری یا استادتمامی در زمینه‌ی وسیع «علم‌ کامپیوتر» یا حتی «شاخه‌ی نظری‌» آن باشد و با چاپ مقالاتی در خیلی از زمینه‌های متفاوت این رشته مدعی کسب این رتبه گردد. در مورد رشته‌ی کامپیوتر، انجمن معتبر ای‌سی‌ام زمینه‌های مختلف آن‌را دسته‌بندی کرده است که می‌توانید در این‌جا ببینید. این مثال را می‌توان به رشته‌های دیگر هم تعمیم داد.

اگر این نکته‌ی مهم را بپذیریم، در ارزشیابی یک تقاضای ارتقا، تنها مقالات زمینه‌ای که فرد مدعی دانشیاری یا استادتمامی در آن است مورد بررسی قرار می‌گیرند. این یکی از شاخص‌های «نقش کلیدی‌» یا leading role است که خوشبختانه آیین‌نامه‌ی جدید ارتقای وزارت علوم به آن تاکید دارد. در این صورت هجوم گسترده‌ برای چاپ مقاله‌های متنوع در مجلات عمومی و نامعتبر که شاهد آن هستیم کمی تعدیل می‌شود.

اگر کمیته‌های ممیزه‌ی دانشگاه‌های خوب پیش‌گام در اعمال این نکته‌ی مهم شوند، کم‌تر شاهد «دانشیاران و استادان بادکنکی» خواهیم بود که از حمع جبری امتیازهای حاصل از کارها و مقالات دانش جویان مختلف خود و در زمینه‌های کاملاً متفاوت به این رتبه رسیده‌اند، بدون آن‌که در یک زمینه‌ی خاص تخصص کافی داشته و شناخته‌ شده باشند.

چنان‌چه می‌دانیم در بسیاری از دانشگاه‌های معتبر خارج فردی می‌تواند دانشیار یا استاد تمام شود که در آن زمینه‌ی خاص خود را به جامعه‌ی دانشگاهی آن شاخه‌ی علمی اثبات کرده باشد، و این با سوال از تعدادی از افراد معتبر و شناخته‌ شده در آن موضوع احراز می‌شود. آن‌چه پیش‌نهاد شد گامی به سوی اجرای این هدف عالی است.