ساماندهی کنفرانس های داخلی و بهبود کیفیت مقالات

در اوایل دهه 1370 خورشیدی، بسیاری از کنفرانس های داخلی انجمن های علمی کشور شروع به فعالیت مستمر سالانه کردند. به خاطر دارم که در اولین دوره های برگزاری کنفرانس مهندسی مکانیک (که اینجانب از آن اطلاع کافی دارم) حداکثر 200 مقاله به هیئت برگزار کننده می رسید که از آن میان حدود 100 مقاله بصورت کاملا حرفه ای داوری شده و برای ارائه پذیرفته می شدند. پس از گذشت تقریبا یک دهه، تعداد مقالات ارسالی به بیش از 2000 رسیده است، سیستم ارسال و چاپ و اطلاع رسانی کاملا الکترونیکی شده اند ولی کیفیت مقالات به همان نسبت سقوط کرده است. به یاد یک سخن بامزه رایج در بین فیزیک دانان غربی افتادم که می گویند ضخامت ژورنالهای امروزی با سرعت نور زیاد می شود در حالیکه اطلاعات حمل شده توسط آنها به صفر میل می کند! این گزاره تا حد زیادی درست است و در بحث دیگری به موشکافی بیشتر آن خواهم پرداخت ولی هم اکنون موضوع صحبت ما کنفرانس های داخلی است

در دهه 1370 با 200 مقاله ما همان تعداد داور داشتیم که الان با 2000 مقاله داریم. در آن زمان استادم یک یا دو مقاله برای داوری دریافت می کرد و در زمانی معقول (یک یا دو هفته) ارزیابی خود را به کمیته برگزاری ارسال می کرد. هم اکنون بیش از 15 مقاله بدون اطلاع قبلی به اینجانب می رسد که بایستی طی مدت کوتاهی، مثلا یک ماه، ارزیابی شوند، در حالیکه فقط دو یا سه مقاله واقعا در زمینه کاری و تخصص اینجانب است. طبیعی است این اتفاق برای دیگران هم می افتد و نتیجه معلوم است: پس فرستاده شدن مقالات نامربوط با زمینه تخصصی داور به برگزار کننده! حال خود را جای دبیر علمی کنفرانس قرار دهید که می خواهد شرکت کنندگان را راضی نگه دارد. چند مرحله دیگر باید طی شود تا تکلیف یک مقاله مشخص گردد؟ نتیجه قابل پیش بینی است: بسیاری از مقالات ارسال شده در روزهای آخر (که بیش از 50 درصد مقالات هستند) عمیقا داوری نمی شوند

از طرف دیگر، ارسال مقاله توسط دانشجویان و بدون اطلاع استاد امری رایج در کنفرانس های داخلی است و برخی از اسنادان چنین دانشجویانی را دارای ضریب هوشی بالا تلقی می کنند و ظاهر شدن اسمشان به عنوان نویسنده این مقالات را امری عادی می پندارند. برخی از پیشنهاد های دکتر قدسی در خصوص بالا بردن کیفیت مقالات و مسائل مرتیط با حق نگارش هنوز تنها راه حل های ممکن برای جلوگیری از اتفاقاتی نظیر عدم اطلاع یک نویسنده از نویسنده بودنش است ولی در دراز مدت راه حل های بهتری نیاز داریم. یکی از روش های بالا بردن کیفیت، برگزاری کنفرانس های بزرگ در فاصله های زمانی بیش از 2 سال است. در اینجا من با ذکر یک مثال موفق، راه حلی را پیشنهاد می دهم که امید وارم مورد توجه روسای انجمن های علمی کشور قرار گیرد

اتحادیه جهانی نجوم

(International Astronomical Union)

یکی از بزرگترین اتحادیه های فراملیتی در جهان است که علاوه بر برقراری ارتباط بین منجمین، به آموزش و استاندارد سازی این علم روز می پردازد. این اتحادیه در طول سال سمپوزیوم ها و کارگاههای آموزشی را برنامه ریزی می کند که به مسائل بسیار تخصصی می پردازند. مثلا سمپوزیوم سیاه چاله ها در مرکز کهکشانها. این سمپوزیوم ها توسط یک پژوهشگر بنام پیشنهاد و در رده های مدیریتی این اتحادیه مورد داوری موضوعی قرار می گیرند. سپس محل برگزاری و منابع مالی مشخص می شوند. این در حالی است که پیشنهاد دهنده لزوما از کشور برگزار کننده نیست. معمولا بین 20 تا 50 نفر در هر کدام از این سمپوزیوم ها شرکت می کنند و مجموعه مقالات توسط انتشارات دانشگاه کمبریج چاپ می شوند. حدود 20 سمپوزیوم اینچنینی در طول سال، تقریبا تمام زیر شاخه های علم وسیعی به نام نجوم و اختر فیزیک را پوشش می دهند و طبیعتا کیفیت مقالات و سطح داوری بسیار بالاست، چون انتشارات معروفی همچون کمبریج حاضر به چاپ نتایج است. اما همین مجمع هر 3 سال یک بار گردهمایی جهانی بزرگی را برگزار می کند که در آن بیش از 3000 منجم و فیزیکدان حضور دارند. در این مجمع جهانی، معمولا 3 یا 4 سخنرانی کلیدی توسط معروفترین پژوهشگران در چند موضوع داغ آن سال ارائه می شوند. بخش مقالات شامل سخنرانی های 10 دقیقه ای است و بخش پوستر هم وجود دارد. مجموعه مقالات این نشست بزرگ چاپ نمی شوند ولی تصمیم های گرفته شده در گروه های کاری و ارتباط های ایجاد شده، توسعه و برنامه های 3 سال آینده را شکل می دهند

مثال ذکر شده در فوق را به راحتی می توان در مقیاس های کوچک به کار برد. مثلا انجمن مهندسین مکانیک ایران می تواند سمپوزیوم های سالانه ای را در هر کدام از زیر شاخه های مهندسی مکانیک برگزار کند. تعداد کمتر شرکت کنندگان در هر کدام از این سمپوزیوم ها (نسبت به کنفرانس های سالانه) مسلما به داوری های دقیق تر می انجامد، کیفیت مقالات بهتر می شوند، منابع مالی به نحو شایسته ای هزینه می شوند، پژوهشگران در شرایط مطلوبی با همکاران خود آشنا می شوند و طبیعتا باروری علمی بالا می رود. به علاوه، شهر های کوچک تر با امکانات محدود تر هم می توانند میزبان شوند و برو و بیای شهرشان بیشتر گردد. در این میان، نیاز به یک مجمع بزرگتر را می توان با برگزاری کنفرانس های 3 یا 4 سالانه رفع کرد، ولی نباید ارزش علمی مستقیمی به چنین کنفرانس های بزرگی نسبت داد. نتیجه کار سمپوزیم ها را یک انتشاراتی معتبر می تواند چاپ کند و نتیجه یک کنفرانس مثلا 3 سالانه می تواند تعیین استراتژی سال های آینده باشد

پس می توان هم کنفرانس داشت و هم کیفیت ولی نه با شیوه های فعلی

یادآوری مکرر رعایت اخلاق علمی

همانگونه که از پست های مختلف این وبلاگ بر می آید، اعضای محترم به اتفاق عقیده دارند که تقلب در جامعه دانشگاهی ما (مرکب از استاد و دانشجو) به آفتی فراگیر تبدیل می شود و این موضوع، در مرحله اول برای جامعه علمی و در مرحله دوم برای کل جامعه بسیار خطرناک است. در کنار برگزاری یک کلاس آموزشی برای دانشجویان، که به نظر من بسیار ضروری است و جای آن خالی، کارهای زیر می تواند فضا را برای رعایت اخلاق حرفه ای (و وجدان کاری) آماده نماید:

1) تهیه یک منشور اخلاقی

2) یادآوری مکرر در همه کلاس ها

استادان محترم می توانند در همه کلاس های درسی خود به شکل های مختلف به صورت شفاف و روشن تذکر دهند که:

• تقلب چیست
• با تقلب به شکل های مختلف آن در این کلاس برخورد می شود
• تقلب از طرف استاد و دانشجو رفتاری نا پسند است

و موارد مشابه دیگر. توجه داشته باشیم که یادآوری مکرر این موضوعات در طول یک ترم و در یک کلاس دئر شرایط فعلی بسیار ضروری به نظر می رسد.

پیشنهاد به کنفرانس‌های داخلی برای پیش‌گیری از تقلب

چند سال است که شاهد افزایش تعجب‌آور ارسال مقالات به کنفرانس‌های داخلی بوده‌ایم. مثلاً در کنفرانس سال پیش انجمن کامپیوتر ایران که در دو بخش بین‌المللی به زبان انگلیسی و داخلی برگزار شد، حدود ۱۵۰۰ مقاله ارسال شد. متاسفانه به همین نسبت شاهد افزایش هم مقالات تقلبی و هم مقالات به زعم بنده spam بودیم.

حالا این‌که اصولاً این‌همه مقاله‌ را با چه کیفیتی می‌شود داوری کرد، نیاز به بحث فراوانی دارد که بماند برای بعد، هر چند به نظر بنده این مطلب یکی از دلایل مهم افت کیفی کنفرانس‌های داخلی است که آن‌هارا تا سطح کنفرانس‌های دانش‌جویی پایین آورده است‌.‌

اما در این یادداشت می‌خواهم اموری را پیش‌نهاد کنم که فکر می‌کنم در صورت اجرا درصد مقالات تقلبی کم شود و متخلفان احتمالی از انجام آن واهمه داشته باشند.

۱- ارسال مقالات حتماً به صورت اینترنتی باشد و فقط مقالاتی پذیرفته شوند که آدرس ایمیل همه‌ی
نویسندگان قید شده باشد.

۲- ‌ متنی با ‌عنوان «رعایت اخلاق حرفه‌ای» یا مشابه‌ی آن تهیه شود تا ارسال کننده حتماً قبل از ارسال آن‌را تایید کند. در این متن محترمانه عواقب کشف هرگونه تقلب در مقاله ذکر شود.

۳- خود مقاله‌ی ارسالی و نیز اصول ذکر شده در «رعایت اخلاق حرفه‌ای» توسط ایمیل به
تک‌تک نویسندگان مقاله ارسال شود. و گفته شود که عدم دریافت پاسخ منفی از سوی هر نویسنده به منزله‌ی آگاهی و تایید او از محتوای کامل مقاله‌ی ارسالی و پذیرش مقررات کنفرانس است. یعنی در صورت کشف هرگونه‌ تقلب، تکتک نویسندگان (به‌خصوص استاد) مسوول خواهد بود. قبلاً اگر مقاله‌ی تقلبی کشف می‌شد، استاد (شاید به‌درستی) می‌گفت که دانش‌جو این کار را کرده و او از آن بی‌اطلاع است. این بند برای پیش‌گیری از چنین وضعیتی است و این‌که استاد وادار شود مقالات به اسم خود را قبل از ارسال به دقت بیش‌تری بخواند.

۴- در «رعایت اخلاق حرفه‌ای» محترمانه ذکر شود که در صورت کشف هر گونه تخلف در مقاله‌ و اثبات آن در یک کمیته‌ی خاص و بسته به سطح تخلف از اصول دکر شده، موارد همراه با مدارک به دانشگاه‌ یا موسسه‌ای که نویسنده کار می‌کند کتباً ارسال و درخواست برخورد قانونی خواهد شد. هم‌چنین اطلاع داده شود که در صورت اثبات تخلف جدی همه‌ی نویسندگان در لیست سیاهی قرار خواهند کرفت و مقالات ارسالی آنان تا چند سال بعد مورد قبول قرار نخواهد گرفت.

۵- صد البته این‌ها همه به‌شرطی عملی است که مسولان کنفرانس واقعاً بخواهند که در برخورد با تقلب‌های اثبات شده جدی باشند.

اصلاح عنوان خبر مهر در مورد این بلاگ

لینک خبر مهر

۱- هدف از این سایت به هیچ وجه معرفی متقلبان علمی نبوده و نیست. اطمینان دارم که هیچ‌یک از حامیان اصلی هم به این دلیل این‌جا جمع نشده اند. این نکته به صراحت در معرفی سایت و دیگر پست‌ها آمده است که قرار است «بدون ذکر نام» برخی موارد تقلب را بیان و ریشه‌یابی کنیم و به راه‌کارها بپردازیم. تنها یک مورد از تقلب با اسم این‌جا آمد که هیج شک و شبهه‌ای در مورد آن نبوده و نیست‌. متاسفانه با وجود تاکید این جانب، این جمله در عنوان خبر به اشتباه آورده شده است که حتا در متن خبری که مهر تهیه کرده نیست.

۲- من از این که بینندگان سایت زیاد شده است خوشحالم اما رسانه‌ای شدن آن را مفید نمی‌دانم. شاید هم انجام این مصاحبه‌ی تلفنی درست نبود. در آینده تنها با نگارش، نقطه‌ نظرات خود و همکاران را بیان خواهم کرد.

۳- امیدوارم با ادامه‌ی بحث‌های علمی و منطقی، نشان دهیم که هدف ما والا تر، و وقت ما با ارزش‌تر از آن است که به معرفی متقلبان بپردازیم.

پ‌ن: پس از تماس تلفنی عنوان کمی اصلاح شد.
پن‌۲: ظاهرا خبر ۲۰:۳۰ شبکه‌ی ۲ هم ۴ شنبه این سایت را معرفی کرده و باز گفته که ما قرار است مقالات تقلبی را کشف کنیم. امیدوارم این آقایان هم این پست را بخوانند و بدانند که کار ما این نیست.

بررسی وضعیت علمی کشورها و نشریات با SCImago

SCImago چیست؟

SCImago پایگاهی اینترنتی است که هدف آن بررسی وضعیت علمی کشورها و نشریات است [1]. می توان گفت آنالیز این پایگاه از چندین نظر نسبت به آنالیزی که مؤسسه ISI بر اساس ضریب تأثیر ارائه می دهد برتری دارد[2] . نخست، SCImago آنالیز خود را بر پایه نشریات نمایه شده در Scopus انجام می دهد که از گستردگی بسیار بیشتری نسبت به ISI برخوردار است. دوم، به جای آنکه معیار مقایسه را ضریب تأثیر (IF) در نظر بگیرد (که یک معیار قراردادی است و هیچ پشتوانه علمی ای هم برای معیار بودن ندارد) بر اساس الگوریتم Google PageRank عمل می کند که برتری آن در عمل اثبات شده و به طور خاص در مورد نشریات علمی هم مورد استفاده قرار گرفته است[3] . سوم آنکه برخلاف ضریب تأثیر که در بسیاری از موارد فقط برای مؤسساتی در دسترس است که حق عضویت کلانی به پایگاه ISI پرداخته اند، SCImago تمام نتایج خود را به صورت مجانی و آزاد در اختیار علاقه مندان قرار می دهد. در نهایت، استفاده از SCImago بسیار آسان تر از ISIknowledge می باشد.

برای نشان دادن نحوه کار با این پایگاه، ابتدا وضعیت علمی کشورها را در سال 2007 بررسی می کنیم. برای این منظور به این آدرس مراجعه کنید:
http://www.scimagojr.com/countryrank.php
و در قسمت بالای صفحه سال را به 2007 تغییر دهید. (در حالت پیش فرض یک بازه زمانی بزرگ 1996-2007 در نظر گرفته شده است). سپس روی Refresh کلیک کنید. نتیجه حاصله احتمالا بسیار رضایت بخش است، چرا که ایران در رتبه 25 و بالاتر از کشورهایی مانند دانمارک و فنلاند قرار گرفته است. اما توجه کنید که در این حالت نتایج صرفا بر اساس تعداد مقالات منتشره مرتب شده اند. شاید معیار دیگری که بتوان به آن استناد کرد H index است، که نشان می دهد حداکثر n مقاله از یک کشور وجود دارد که هر یک دست کم n بار مورد ارجاع قرار گرفته است [4]. برای مقایسه بر اساس این معیار در قسمت Order by: گزینه H Index را انتخاب کنید.

متاسفانه این بار نتایج چندان جالب نیست و رتبه ایران 58 است. این موضوع واقعیت تلخی را نشان می دهد: متاسفانه در ایران با رشد روز افزون چاپ مقاله مواجهیم، اما پژوهشگران ما به ندرت مقالات مهم یا به قول معروف «داغ» منتشر می کنند. متأسفانه در این لیست کشورهایی مانند کنیا و پورتوریکو هم از ایران سبقت گرفته اند.

نکته دیگر آن که متوسط کیفیت مقالات منتشره در ایران هم چندان جالب نیست. اگر لیست را این بار بر اساس Cites per Document مرتب کنید نتیجه نا امید کننده دیگری مشاهده خواهید نمود: رتبه ایران این بار 162 است! از کشورهایی که تعداد مقالات منتشره آنها رقم قابل توجهی بوده، تنها چین و روسیه رتبه بدتری نسبت به ایران دارند که به وضوح به دلیل تعصب آنها نسبت به زبان و چاپ تعداد زیادی مقاله به زبانهای چینی و روسی است که احتمال مورد ارجاع قرار گرفتن توسط محققان خارجی را بسیار کم می کند. به هر حال این معیار نباید به عنوان یک معیار برای بررسی کیفیت پژوهش به کار رود، اما می تواند برای ما زنگ خطری باشد که مقالات ما ایرانیان ظاهرا مقالات سودمندی نیستند. ضمن اینکه اگر روی نام ایران کلیک کنید، در صفحه جدید نمودارهای جالبی وجود دارد که برای مثال یکی از آنها نشان می دهد بخش عمده ای از ارجاعات ما ابرانیان (حدود 57%) ارجاع به خود بوده است.

اکنون از طریق لینک زیر وارد بخش جستجوی نشریات شوید.
http://www.scimagojr.com/journalsearch.php
همان طور که قبلا ذکر شد، SCImago برای مقایسه نشریات به طور پیش فرض از معیار منحصر به فردی به نام SJR استفاده می کند. (در بخش Journal Indicators می توان با توجه به معیارهای مختلف نشریات متعددی را با هم مقایسه کرد). در اینجا نحوه بررسی کیفیت یک نشریه را نشان می دهیم. برای مثال، در زمینه زیست شناسی، ژورنال پاکستانی Pakistan Journal of Biological Sciences را در نظر بگیرید که به قول معروف ISI هم هست. طبق آمار Scopus، تنها در سال 2007 بیش از 470 مقاله از نویسندگان ایرانی در این نشریه به چاپ رسیده است. این نشریه هنوز ضریب تأثیر ندارد. بنابراین، در لینک فوق نام این نشریه را جستجو می کنیم.

نتیجه جستجو: SJR=0.038

برای درک ابعاد مسأله، این عدد را با نشریه Biochemical and Biophysical Research Communications مقایسه کنید: SJR=0.600. به بیان دیگر، نشریه اخیر حدودا 16 برابر نسبت به آن نشریه پاکستانی بهتر است. به بیان غیر علمی و غیر دقیق شاید بتوان گفت چاپ یک مقاله در این نشریه هم ارز چاپ 16 مقاله در آن نشریه پاکستانی است. خودتان قضاوت کنید که با ساز و کار فعلی وزارت علوم برای ارتقاء اساتید و دفاع پایان نامه، چرا باید کسانی به خودشان زحمت بدهند و کاری در حد و اندازه یک نشریه متوسط مانند BBRC انجام دهند، در حالی که نشریات پاکستانی هم همان اثر را دارند؟ بی دلیل نیست که در سال 2007 تنها 4 مقاله از ایران در این نشریه منتشر شده است. البته همان طور که ذکر شد، BBRC نشریه متوسطی است، و هرگز به گرد پای نشریه ای مثل (SJR=6.349) Nature نمی رسد. در مورد کیفیت نشریات ایرانی هم خوانندگان علاقه مند می توانند به سادگی موضوع را مورد بررسی قرار دهند. برای مثال، دو نشریه Computational Biology and Chemistry و Journal of the Iranian Chemical Society که هر دو به شیمی مربوط می شوند را در نظر بگیرید. ضریب تأثیر این دو نشریه هم تقریبا مساوی است: (IF=1.65 در مورد CBAC و IF=1.39 در مورد JICS). با این حال کیفیت دو نشریه به طرز فاحشی متفاوت است، چرا که JICS بیشتر بزرگی ضریب تأثیر خود را از «ارجاع به خود» مؤلفانش به دست آورده که در الگوریتم PageRank وزن ناچیزی به آن تعلق می گیرد. در نتیجه: SJR=0.323 در مورد CBAC و SJR=0.072 در مورد JICS خواهد بود، که همزمان غیر قابل اطمینان بودن ضریب تأثیر و کیفیت نسبتا مناسب نشریه CBAC را نشان می دهد.

البته SJR نقصی ذاتی نیز دارد: اگر در یک زمینه علمی، مثل ریاضی، متوسط تعداد ارجاعاتی که در هر مقاله داده می شود بسیار پایین باشد، SJR مربوط به نشریات مختلف تفاوت بسیار زیادی نخواهند داشت. بنابراین در مقایسه نشریات با یکدیگر باید احتیاط کرد. برابر مثال در رشته ریاضی دو برابر شدن SJR شاید مثلا به معنای ده برابر شدن کیفیت نشریه باشد. تا جایی که من اطلاع دارم این موضوع تا کنون مورد بررسی قرار نگرفته است.

امیدوارم این مطلب مورد استفاده علاقه مندان قرار گیرد.

سید امیر مرعشی
IMPRS-CBSC, Berlin

References:

[1] SCImago. (2007). SJR — SCImago Journal &; Country Rank. Retrieved September 09, 2008, from http://www.scimagojr.com
[2] ME Falagas, VD Kouranos, R Arencibia-Jorge, DE Karageorgopoulos (2008) Comparison of SCImago journal rank indicator with journal impact factor. FASEB J. 22: 2623-2628.
[3] J Bollen, MA Rodriquez, H Van de Sompel (2006) Journal status. Scientometrics 69: 669-687.
[4] JE Hirsch (2005) An index to quantify an individual's scientific research output. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 102: 16569-16572

بخش نظرات

دوستان عزیز، لطفا در درچ نظرات خود به این نکات دقت فرمایید:

۱- نظرات هر پست را فقط محدود به موضوع آن پست نمایید.
۲- نظرات غیر مرتبط تایید نخواهند شد.
۳- نظرات کلی در خصوص اهداف این بلاگ و دیگر بحث‌های کلی را فقط در بخش نظرات همین پست بنویسید. لینکی در بخش معرفی این سایت به این نظرات گذاشته خواهد شد.
۴- چنان‌چه ذکر شد، نظری که حاوی اتهام به افراد یا گروه مشخصی باشد تایید نخواهد شد.

شعار ما رعایت همه‌ جانبه‌ی اخلاق حرفه‌ای است. امید است در بخش نظرات هم شاید رعایت آن باشیم.

با تشکر

مقاله‌ای از Nature

A tale of two citations

Are scientists publishing more duplicate papers? An automated search of seven million biomedical abstracts suggests that they are, report Mounir Errami and Harold Garner.

Nature, Vol 45124 January 2008
با تشکر از سید امیر مرعشی از آلمان

ارائه سمینار در کنار چاپ مقاله

یکی از راههای تشویق پژوهشگران برای چاپ آثار بدیع و قابل دفاع برگزاری سمینارهای هفتگی در گروه های پژوهشی است. معمولا اساتید دانشگاه های ما به تدریس در کلاس بسنده می کنند و ارائه سمینار را تنها به کنفرانس های انگشت شمار خلاصه می کنند. به نظر اینجانب تنها ارائه درس در دانشگاه کافی نیست و سخنرانی در خصوص دستاوردهای پژوهشی نه تنها توسط دانشجویان بلکه توسط اساتید ضروری است. طبیعتا اگر فردی خودش کار پژوهشی را هدایت نکرده باشد و یا درگیر مستقیم در استخراج نتایج نباشد، قادر نخواهد بود به مدت حداقل یک ساعت به طرح جزئیات مسئله حل شده بپردازد. چندی پیش از همکاران دانشکده خواستم تا سمینارهای هفتگی را رونق بخشند و خودم برای شروع سمیناری را اعلام کردم (هم از طریق پست الکترونیکی و هم در تابلوی دانشکده) ولی متاسفانه فقط 3 عضو هیئت علمی به سمینار آمدند که 2 نفر آنها از دانشگاههای دیگر بودند!سمینار من اولین و آخرین سمیناراز این نوع در طول 2 سال گذشته بود! البته وضعیت در دانشکده های دیگر (مثل دانشکده فیزیک) بهتر است. این سوال برایم پیش آمد که چرا همکاران کنجکاو نیستند که بدانند در دانشکده و در گروه پژوهشی ما چه می گذرد؟ مگر جز این است که با درس دادن و یا ارائه سمینار اشکالات ما گرفته می شود و نظریه های علمی پیرایش می شوند؟ مطمئنم که اگر سمینارهای هفتگی برگزار شوند، کسانی که کار آنچنانی نمی کنند تشویق به انجام کارجدی می شوند یا اینکه از ذکر نامشان در لیست نویسندگان مقالات شرمسار می شوند. تدریس یک درس یعنی درک کارهای انجام شده (در گذشته) و انتقال آن به دانشجو، ولی ارائه سمینار پژوهشی یعنی بیان آنچه هم اکنون در حال شکل گیری است نه تنها به دانشجویان بلکه به دیگر اساتید.

حمایت وسیع از این بلاگ و تبعات آن

به‌دنبال پوشش خبری این بلاگ از سوی چند سایت پر بیننده (مانند سایت الف و چندین بلاگ دیگر) تعداد بیینندگان این بلاگ به یک‌باره به چند هزارمورد در روز رسیده است‌. ارسال ایمیل‌های فراوان به بنده حاوی تشکر و حمایت یا درج نظرات حمایتی مختلف به عنوان «کامنت» هم افزایش یافته‌است.

در این خصوص ذکر نکات زیرضروری است:

۱- از همه‌ی دوستان و همکارانی که با ارسال ایمیل از ایجاد این سایت حمایت کرده‌اند تشکر می‌شود. متاسفانه ارسال پاسخ به تک تک این عزیزان امکان پذیر نیست. البته از مطالب ارسالی حتما در فرصت آینده استفاده خواهد شد.

۲-این سایت فعلاً تک نفره مدیریت می‌شود و فقط افراد مورد وثوقی که می‌شناسیم و اظهار علاقه‌ کرده‌اند امکان پست دارند. متاسفانه امکان گسترش این افراد (و نیز حامیان دانش‌جو) مقدور نیست، مگر برای آنان‌که دعوت شوند یا از قبل توسط هیات موسس شناخته شده باشند.

۳-این سایت محل ارایه اتهام به این و آن نیست. کار ما افشای موارد اتهام تقلب در ایران نیست، مگر آن‌که این اتهام ٪۱۰۰ اثبات شده باشد (مثل مورد مقاله‌‌هایی که رسماً در مجلات چاپ شده و در اختیار عموم بودند و در کپی بودن آن‌ها هیچ شبه‌ای نبود) و قصد نداریم این به‌عنوان هدف اصلی این سایت درآید. بنابراین متاسفانه مجبوریم «کامنت‌»هایی که در آن‌ها با ذکر نام و نشان مشخص به تخلفات افراد اشاره می‌شود حذف کنیم. از امروز هم بخش نظرات با پوزش moderate می‌شود و اگر حاوی اتهام مشخص باشد پخش نخواهد شد.

۴- ما فرصت بررسی مقالات ارسالی که بخشی از آن‌ها شاید کپی باشند و دنبال کردن موضوع حساس اتهام تقلب را نداریم چنان‌چه ذکر شد اصلا با این هدف این سایت را ایجاد نکرده‌ایم‌.

۵- این سایت به‌هیچ وجه به مواردی از تقلب که جنبه‌ی سیاسی داشته باشد نمی‌پردازد.

۶-این سایت موفق خواهد شد اگر بتواند حساسیت‌ها به معضل تقلب را در بین دانشگاهیان اعم از استاد و دانش‌جو بالا ببرد و منشوری را تدوین کند که مورد قبول اکثریت قرار گیرد. هم‌چنین تلاش می‌کند تا بتواند موجب تغییرانی در بخشی از قوانین و مقررات دانشگاهی گردد.

تبعات تقلب مقاله از دانشگاه آزاد واحد گرگان

---
On Thu, 9/4/08, shahin ghafari wrote:
From: shahin ghafari
Subject: Fwd: Scientific Plagiarisms (Iranian Version)
To: Date: Thursday, September 4, 2008, 8:42 AM

Dear all,
This may not look too much related to this group, but because these kind of plagiarisms are embarrassments to all scientists I decided to share this news with you.

I received an email from an academic fellow in CSIRO (Canberra, Australia) that two Iranian academics (Mohammad Reza Dadashi ,Islamic Azad University Gorgan Branch, and Ali Reza Ahmadzadeh, Islamic Azad University Shabester Branch) have re-published the paper of eminent Dr. John Passioura (CSIRO, Canberra, Australia)(attachment no. 1) as their own work in two different journals (attachments no 2 &; 3).

These two fake publishing are 100% similar to the original paper and they have just changed the names (compare the attachments).

Now the journal that published the original paper is following up this matter trough legal channel. But the community of Iranian scientists and students here in ANU and CSIRO is so upset and embarrassed of this nonsense action.

Unfortunately, Mohammad Reza Dadashi is holding an official post in the university along with his academic position !!!

Iʼm sure almost all of the Iranian scientists are against these plagiarisms and are working hard and honestly to put the country in a scientific position deserves it, but also they are responsible to block all the ways that a small minority of opportunists trying to neutralise their efforts.

It would be greatly appreciated if you circulate this to all your academic friends, so this would be the last time we hear such a shameful news.

Thanks for your time.
Hooman Salari
ANU